ซอคราง - นางครวญ


     ๏ ฉันสีซอสำเนียงเสียงปนเศร้า
กล่อมทุ่งเหงาไพรป่าผืนนากว้าง
ในวันที่กลิ่นไอไฟรักจาง
เขาแรมร้างเป็นอื่นไม่คืนมา
     ๏ ลืมแล้ว"ลาวดวงเดือน"(๑)เคยเอื้อนเอ่ยพร่ำรำเพยความนัยที่ใฝ่หา
ว่ารักเจ้าชีวันขวัญชีวา
จำนรรจาความรักสลักใจ
     ๏ ว่าโอ่โอ้ละหนอดวงเดือนเอ๋ย
พี่นี้รักทรามเชยจะหาไหน
แม้นกลิ่นมวลบุปผาผกาใด
จะหอมไกลหอมเท่าหอมเจ้าเอย
     ๏ ลืมแก้มสาวลืม"ลาวดอกไม้เหนือ"(๒)
เขาคงเบื่อถ้อยคำพร่ำเฉลย
จึงร้างจากฝากช้ำซ้ำคนเคย
ได้ชิดเชยชมชื่นแล้วคืนคำ
     ๏ ลืมแล้ว"ลาวเสี่ยงเทียน"(๓)เวียนลอยล่อง
หัวอกน้องละเมอพกเพ้อพร่ำ
ถวิลครวญหวนไห้คนใจดำ
คราพี่ย้ำรักปองน้องบ้านนา
     ๏ "สร้อยสนตัด"(๔)ขัดข้องตรมหมองไหม้
กล่อมพงไพรลำเนาเคล้าบ้านป่า
ส่งสาส์นฝากจากใจคนไกลตา
น้องคอยท่าอย่าร้างทิ้งนางครวญ(๕)๚๛