ฟ้าร้องลั่น ครั่นครืนปื้นเมฆหม่น
กลายเป็นฝนหล่นกราวราวถล่ม
พื้นดินนองน้ำฝนถนนจม
คราหนึ่งดอกลั่นทมจมน้ำนอง
ลอยไปกับน้ำไหลใครฤาเห็น
เพราะเจ้าเป็นดอกไม้ไร้เจ้าของ
จึงไม่มีใครรับประคับประคอง
ลอยไปตกท้องร่องหมองหม่นมัว
จากกลีบดอกสีขาวพราวพิลาส
บริสุทธิ์สะอาดปราศใดกลั้ว
เลอะน้ำครำดำปี๋สีมัวซัว
จนหาตัวหาตน...ค้นไม่เจอ
นึกถึงวันฟ้าใส ไม่มีเมฆ
วันโลกเสกลมพร่างอย่างเลินเล่อ
เสกให้เจ้าชื่นชม...ลมละเมอ
วันไผลเผลอนิยมลมรำเพย
เจ้าชูช่อล้อลมภิรมย์รื่น
เอื้่อมมือยื่นใยเยื่อสุขเหลือเอ่ย
ขาดสติ มิระวัง...จึงสังเวย
ลมรำเพยนวลนุ่มซุ่มกระพือ
โหมกระหน่ำซ้ำแฝงแรงเร่งเร้า
มิได้เฝ้าเย้าหยอกเล่นหรอกหรือ ?
แม้เจ้าเหนี่ยวสุดสุดก็หลุดมือ
กระเด็นหวือจากถิ่นคลุกดินตม
มาตกน้ำตกท่าไร้ค่าสิ้น
เปรียบดอกดินน่าชังยังมิสม
จะเอ่ยบอกว่า "ฉันดอกลั่นทม"
ทั่วสังคมก็ไม่พร้อมจะยอมรับ
เป็นดอกไม้ไห้ห่มจมน้ำเน่า
แม้ใครเศร้าแสนเศร้าเจ้ามิกลับ
เจ้าลั่นทมไร้ค่าดอกอาภัพ
ชื่อสลายหายลับนับนิรันดร์
1617
2
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
