บินลับไปเสียแล้วนกแก้วพี่
ปล่อยให้กรงฤดีพี่เงียบเหงา
คงไม่หวนกลับกรงหลงลำเนา
เสียงดุเหว่าดุจเย้ยคู่เชยจร
สาลิกาแก้วใจไยพลัดถิ่น
เคยถวิลกรงชายมาถ่ายถอน
เสียแรงรักถนอมใจให้เป็นคอน
กลับตัดรอนไกลลับซับน้ำตา
กรงนกแก้วแคล้วคลาดนิราศนก
กรงหัวอกชลนัยน์ไหลท่วมหล้า
แต่วันจากพรากนุชสุดโศกา
นับเวลากรงเก่ายิ่งเศร้าตรม
เฝ้าทบทวนความหลังครั้งเคยสุข
เจ้าคอยปลุกปลอบใจไร้ขื่นขม
ด้วยจริตจริยาน่าชื่นชม
โอ้ ตาคมลมไหนพาไหวเอน
จึ่งลืมอ้อมอกชายให้ตายนิ่ง
ขาดที่พิงเซโซไร้โล่เขน
ยอมให้ทิ่มแทงซากดุจกากเดน
แล้วประเคนให้แร้งมาแย่งกิน
กรงหัวใจกรงนี้ไม่มีค่า
สาลิกาแก้วใจไม่ถวิล
จะปิดกรงอีกหนไม่ยลยิน
เลิกหลงลิ้นเจ้าแล้วนกแก้วเอย
(ธันวาคม ๒๕๒๘)
2038
4
2
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
