นัดแล้วไยไม่มา
เธอไม่มาตามนัดต้องกลัดกลุ้ม
จนเลยทุ่มล่วงเวลายืนชาแข็ง
ที่ไม่มาปรากฏคอยหมดแรง
ยังเสียดแทงน้อยกว่าหลบ พบความจริง
เธอช่างแล้งน้ำใจไมตรีจิต
อันพิสิฐสูงค่าโสภาหญิง
ฉันกำสรดหมดอาลัยใคร่แอบอิง
เธอทอดทิ้งลืมเวลาสัญญากัน
เธอหมดรักภักดีเคยมีให้
รักนั้นไซร้มัดดวงแดมิแปรผัน
รักคือความสัตย์ซื่อถือสัมพันธ์
ฉันรู้ทันท่วงทีรู้ดีพอ
หากแต่จิตมนุษย์สุดลึกล้ำ
ย่อมอยากจำเติมหวานตามวานขอ
เธอเยียวยาคราอาภัพรับพะนอ
กระนั้นหนอใช่เธอรักปักใจปอง
A broken appointment
You did not come,
And marching Time drew on, and wore me numb.-
Yet less for loss of your dear presence there
Than that I thus found lacking in your make
That high compassion which can overbear
Reluctance for pure lovingkindness’ sake
Grieved I, when, as the hope-hour stroked its sum
You did not come.
You love not me,
And love alone can lend you loyalty;
- I know and knew it. But, unto the store
Of human deeds divine in all but name,
Was it not worth a little hour or more
To add yet this: Once you, a woman, came
To soothe a time-torn man; even though it be
You love not me?
(Thomas Hardy, 1840-1928)