อย่าครวญคร่ำรำพันหากฉันสิ้น : No longer mourn for me when I am dead

Prayad

อย่าครวญคร่ำรำพันหากฉันสิ้น
อย่าครวญคร่ำรำพันหากฉันสิ้น
เกินกว่ายินเสียงสั่งระฆังไข
สื่อโศกเศร้าเหงาผ่านส่งสาส์นไป
เตือนโลกให้รู้ทีฉันหนีมา
 
หนีจากโลกโสมมหนอนจมเจาะ
อย่าจำเพาะจดจำคำนี้หนา
ทั้งลายมือสื่อรักปักอุรา
จักชักพาให้ลืมหวานแห่งวันวาน
 
หากเธอคิดถึงฉันแล้วฝันเพ้อ
ยิ่งพาเธอโศกเศร้าสุดร้าวฉาน
ยามฉันผุพังสิ้นเป็นดินดาน
เหลือกลอนกานท์อ่านค้างเมื่อห่างกัน
 
อย่าใส่ใจชื่อเสียงใครเรียงร้อย
แต่เพราะรักเลิศลอยค่อยโศกศัลย์
แม้นชีวิตฉันปลิดปลงคงจาบัลย์
จึงรำพันเศร้าโศกให้โลกดู
No longer mourn for
me when I am dead
 
No longer mourn for
me when I am dead,
Than you should
hear the surly sullen bell
Give warning to the
world that I am fled
From this vile
world with vilest worms to dwell:
Nay if you read
this line, remember not
The hand that writ
it, for I love so,
That I in your
sweet thoughts would be forgot,
If thinking on me
then should make you woe.
O if (I say) you
look upon this verse,
When I (perhaps)
compounded am with clay,
Do not so much as
my poor name rehearse;
But let your love
even with my life decay
            Les the wise world should look into
your moan,
            And mock you with me after I am
gone.
(William
Shakespeare, 1564-1616, Translated by P.Pantasri)