พรหมลิขิตขีดเขียนเพียรเสกสรร
พานพบกันแล้วจากจำพรากหาย
ดั่งลมไล้พัดผ่านพานมลาย
เพียงมุ่งหมายหยอกเย้ากระเซ้าทรวง
กว่าจะซึ้งน้ำใจยามใกล้ชิด
จวนสนิทแนบใจให้ห่วงหวง
จากแปลกหน้ามาคุ้นอุ่นในทรวง
มาลาล่วงลับหายดั่งสายลม
ฟ้าเปลี่ยนสีเมื่อวันเธอนั้นจาก
มาไกลพรากห่างตาพาขื่นขม
จะดีร้ายอย่างไรให้ตรอมตรม
เคยนิยมกลายเหงาเศร้าฤดี
เธอนำพาแรงใจไปห่างเหิน
ยามเราเดินเส้นทางต่างวิถี
นั่งคอยนับเวลาทุกนาที
พบคนดีอีกครั้งดั่งเลื่อนลอย
อะไรหรือที่เธอละเมอฝัน ?
เพียรหมายมั่นใฝ่หาเอื้อมคว้าสอย
จึงเหินห่างร้างไกลไร้ร่องรอย
ทิ้งคนคอยที่เก่าเฝ้าอาลัย...