ไร้ตัวตน
กันนาเทวี
ตัวตนอาจไม่มีในที่นี้
ขอพิ้นที่ยืนบ้างกลางโลกฝัน
ในชีวิตผ่านไปทุกวารวัน
ขอรำพันบทเพลงบรรเลงกลอน
ไร้ตัวตนในใจใครคนหนึ่ง
เหลือใจซึ่งอ้างว้างลางสังหรณ์
ความรู้สึกร้างไร้คนอาทร
เกินเว้าวอนหวังให้ความใยดี
ยิ้มยิ้มไว้ทั้งใจรอนอ่อนล้า
ดั่งไฟฟ้ามืดมนทนหมองศรี
คลำหนทางอับแสงแห่งชีวี
พลังกายมีสู้ต่อใจพอเพียง
เหมือนลอยอยู่เคว้งคว้างท่ามกลางเหงา
ไร้แม้เงาไม่รับสดับเสียง
มีคนอื่นหมื่นแสนแฟนเดินเคียง
แต่หลีกเลี่ยงคอยหลบจบสิ้นกัน
คงเหลือเศษความชังที่ยังอยู่
คอยรับรู้ซ้ำเติมเพิ่มเย้ยหยัน
อยากจะลบกลบเกลื่อนเลือนสัมพันธ์
ขาดสะบั้นคมคำย้ำวจี
แทนอณูอยู่ว่างกลางอากาศ
เป็นดังธาตุไร้รูปร่างและกลิ่นสี
มองทะลุผ่านไปเหมือนไม่มี
คิอคนที่ไร้ตัวตนคนถูกลืม..