..๏ แด่คนไกล ณ ปลายฟ้า

อัลมิตรา

...ได้โปรดรับรู้นิยาม...ของความเป็นห่วง...
...ว่า...ความรู้สึกทั้งปวง...ที่ฉันมอบให้...
...ล่องลอยเคว้งคว้าง...เดินทางมาแสนไกล...
...แท้คือเยื่อใย..น้ำใจ..ไมตรี...
...หมายไขว่ใคร่คว้า...รักมาแนบอก...
...ใช่ว่าเพ้อพก...อยากทบทวนเรื่องนี้...
...แม้ร้างห่างไกล...ใช่สิ้นไมตรี...
...อยากให้คนดี...รับรู้เรื่องราว...
...ว่าแสนคิดถึง...ตราตรึงในจิต...
...แม้เสี้ยวแห่งชีวิต...เคยคิดเหน็บหนาว...
...มีร้อนรุ่มสุมใส่...บ้างในครั้งคราว...
...เจ็บปวดรวดร้าว...ทุกคราวที่คำนึง...
...อยากบอกให้รู้...ผู้อยู่ตรงนี้...
...ยังคงปรารถนาดี...มีความซาบซึ้ง...
...อดีตกาลผ่านแล้ว..ไม่แคล้วตราตรึง...
...มอบความคิดถึง...สุดซึ้งมากมาย...
...คิดย้อนกลับไป...ถึงผู้อยู่ไกลสุดปลายฟ้า...
...สืบเสาะค้นหา...ทิศทางอันหลากหลาย...
...สะท้อนความคิด...ดวงจิตไม่คิดกลับกลาย...
...ไม่เคยเสื่อมคลาย...เปลี่ยนไปจากเดิม...
...รู้ซึ้งตรึงตรา...เกินกว่าพร่ำบอก...
...แม้อาการภายนอก...มาดนิ่งไร้สิ่งเสริม...
...เสมือนเฉยชา...ดั่งว่าผิดแผกจากคนเดิม...
...แต่อ่อนโยนนั้นเริ่ม...ต่อเติมเพิ่มทรวง...
 ...เก็บงำความรัก...ไว้อย่างนิรันดร์...
...พร้อมกับความสำคัญ..."แสนรักแสนห่วง"...
...ฉันให้ไปแล้ว...หัวใจหมดทั้งดวง...
...ความรู้สึกทั้งปวง...ยังยืนยง... 
...เยื่อใยสายรัก...ที่ถักเป็นสร้อย...
...ฉันเฝ้ารอคอย..เธอผู้ประสงค์...
...แม้ว่าอยู่ไกล...ยังคนึงหา...ทุกครามั่นคง...
...ด้วยจิตจำนง...ตรงสัมผัสใจ...