มือข้างหนึ่งถือเชือกเธอเลือกไว้ บอกให้ฉันขึ้นไปบนเก้าอี้ เธอเลือกกิ่งเหมาะเหมาะกำลังดี โยนเชือกข้ามผูกไว้ที่กลางลำคอ เธอมองฉันนึกถึงวันคืนเก่าเก่า จำวันนั้นของเราได้ไหมหนอ กี่เวลาที่สุขใจไม่เคยพอ เราเคยรักเคยง้อกันเช่นไร ความหอมหวลแห่งคืนวานสู่วันนี้ ความรู้สึกดีดีมีที่ไหน บ่วงคล้องคอเธอเป็นต่อกันเท่าไร ปลายเชือกนั้นตัดสินได้...ดวงชะตา เธอปล่อยเชือกเหมือนเธอเลือกจะไม่ทำ แต่ตอกย้ำสิ่งที่ทำไว้เหมือนฆ่า เธอผูกเชือกกับต้นไม้ไปไม่ลา เหลือเก้าอี้รองขาเพียงวัดใจ เธอไปแล้วเหลือแต่ฉันห้อยต่องแต่ง หมดเรี่ยวแรงจะอยู่สู้มันไหว น้ำตาอาบทั้งชีวิตและจิตใจ มองเห็นเธอจากไปไม่ใยดี ภาพคืนวันเก่าเก่าเข้าทำร้าย ความรักช่างง่ายดายจริงหรือนี่ จึงตัดขาดความรักลงทันที เตะเก้าอี้แขวนคอไม่รอเธอ
burst 26 เม.ย. 2545 14:52 น. - ID 14567 
626
2
0
26 เมษายน 2545 15:40 น. - comment id 47707
อืม........อ่านกลอนนี้แล้วเห็นภาพเลยอ่ะ ใจร้ายจริงๆ แต่งได้ดีนะ
6 พฤษภาคม 2545 23:16 น. - comment id 48011
แต่งดีอ่ะ เหมือนดูฉากละคนฉากนึงเลย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
