อำลา..คราวสันต์

ชินเดช ญาณรัตน์

ทั้งดาวเดือนเลือนลา..คราฝนตก
มีนรกกลางใจในวสันต์..
ฝนกลางฟ้าปลากลางน้ำชื่นฉ่ำกัน
แต่ไยฉัน..แสนเศร้า ฤาเดียวดาย
เคยมีงานสมานใจ..ไม่ให้เหงา
ยามสองเราไกลกัน..มีจุดหมาย
ช่วยกันสร้าง เรือนรังเพื่อพักกาย
เหงาก็หายคลายเหงา..เราเข้าใจ
เห็นเดือนดาวเป็นสายตายามว้าเหว่
ขอบทะเลแสนไกล..ก็หาไม่
ถึงกายห่าง..ใจห่วงหฤทัย
ไกลเหมือนใกล้ถึงภูผามากั้นกาง
แต่วันนี้..คงไม่มีเหมือนวันนั้น
ทุกสิ่งผันเปลี่ยนไปไห้หมองหมาง
สุขเป็นทุกข์เบื่องานเบื่อทุกอย่าง
เมื่อเราร้างห่างไกล..ไปจากกัน
เธอเลือกเดินสายทาง..อย่างที่ฝัน
ฉันก็สร้างสายทาง..เป็นอย่างนั้น
ภารกิจเร่งรีบหนักทุกทุกวัน
เวลาผันทบยี่สิบสี่..มีแต่ห่าง
ไม่ขึ้งโกรธเ ธอ หรอกที่รัก..
เห็นใจนักคนดีที่ลาร้าง
สิ่งที่ผ่านยังจำไม่เลือนราง
เธอได้สร้างสิ่งดีแก่พี่ชาย
ชีวิตเหงาเดียวดายเยี่ยงชายโสด
เส้นทางโหดอุดมการณ์เป็นความหมาย
สรรพสิ่งหลายอย่างเคยย่างกราย
แม้สุดท้ายผ่านไปไม่ใส่จำ
แต่รอยอุ่นที่เคยให้กลางใจนี้
คงไม่มีวันจาง ทุกอย่างซ้ำ
ดั่งแผ่นเสียงตกร่อง..ถ้วนทุกคำ
เป็นลำนำไม่รู้จบนพนิรันดร์
อยากจะลืมสายใจใจจะขาด
แต่มิอาจทำได้..แม้ในฝัน
จึงขอจำให้เจ็บทุกคืนวัน
คนอย่างฉัน..คงรักใครไม่ได้เลย
ขอกลับไปเป็นฉันเหมือนวันก่อน
ไม่อาทรสิ่งใดใจเรียบเฉย
ใครจะรักใครจะชังเหมือนดังเคย
อยู่อย่างเย้ยเยาะฟ้าชะตาทราม
จึงจำลาจากไปในวสันต์
ทุกสิ่งพลันจบลงเป็นตรงข้าม
จากนี้ไป..คงไม่มีที่งดงาม
เลิกคำถามตอบใจไปนิรันดร์