ฉันพยายามข่มใจให้หลับลงในค่ำคืนอันเดียวดายว่า ไม่มีความหมายอะไรที่จะโหยหารอยหวานของน้ำตาล ในก้นถ้วยกาแฟ ซึ่ง ณ ที่นั้นฉันค้นพบว่า เธอโลเลพเนจรไปจากห้องใจฉันเสียแล้ว เธอจากไปแล้ว แต่ช่างน่าเศร้า ที่หัวใจของฉันขลาดเขลา และยังคงครวญหา ใครกันที่ทำให้เธอเปลี่ยนแปลง ใครกันที่ยื้อแย่งเธอไปจากฉัน ดอกไม้แห่งความรักหลุดมือฉันลอยล่องไปไกลแสนไกล มันสายไปเสียแล้ว ที่จะถักทอฝันอันแสนหวานให้ยืดยาวต่อไป เธอจากไปแล้ว แต่เสียงเพรียกหาของหัวใจยังคงร่ำร้อง โหยหวน โอ้ความเศร้า �เจ้าช่างอำมหิตเหลือเกิน เจ้าไม่เคยอ่อนล้าในการไล่ล่าปักษาน้อยที่ไม่มีแม้เรี่ยวแรง ที่จะถลาเกาะยอดไม้�ให้พ้นไปจากกรงเล็บของเจ้าบ้างเลยหรือ โอ้ความเศร้า �เจ้าช่างโหดร้ายเหลือเกิน เจ้าแนะนำความรัก สหายของเจ้าให้ฉันรู้จัก เพื่อนของเจ้าช่างแสนดีเหลือเกิน เขาแนะนำให้ฉันรู้จักกับน้องสาวของเขา แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้พบกัน เจ้าก็สังหารพี่ชายของหล่อนอย่างเลือดเย็น โดยไร้ซึ่งเหตุผล หล่อนร่ำร้องด้วยหัวใจอาดูร ในที่สุดหล่อนก็จากฉันไป ทิ้งให้ฉันจมอยู่กับเจ้า เพียงลำพัง..
14 เมษายน 2555 13:11 น. - comment id 1229925
เศร้านะ ถ้าเราอยู่กับความเศร้า ...เศร้าก็จะอยู่กับเรา
15 เมษายน 2555 13:53 น. - comment id 1230027
ความเศร้าไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตหรอกนะ ยืนมือมาซิจ๊ะ แล้วไปกับฉัน ความสุขกับตัวอักษรยังรอให้เรากระทำอยู่ ขีดหรือเขียนอะไรก็ได้ แล้วลบความเศร้าไปจากใจซะ อย่าสนใจความเศร้าอีกต่อไปเลย ความเศร้าจะไม่มีตัวตนเลย ถ้าเราไม่สนใจมัน เชื่อซิ