ฉันเองเป็นฝ่ายดิ้นรน เรียกร้องให้เธอเข้ามามีอิทธิพลจนหวั่นไหว เป็นฝ่ายเปิดรับเธอเข้ามาในหัวใจ ...และถามหาความห่วงใยที่ไม่มี เธอยังเป็นเธออย่างนั้น เป็นคนที่ไม่มีใจให้กันในวันนี้ ไม่ว่าจะรักเธอแค่ไหน...ก็ตามที มันเป็นไปไม่ได้อยู่ดีฉันเข้าใจ ฉันเองเป็นฝ่ายเพ้อเจ้อ คิดว่าที่ผ่านมา คือความอาทรจากเธอ แต่มันไม่ใช่.. ต้องเจ็บอยู่กับคำว่าไม่คิดอะไร และคงเป็นความผิดพลาดของใจ ที่ชอบคว้าไขว่อะไรเกินตัว.