จดหมายจากอุบล(ควันหลงวันลอยกระทง)

สุนทรวิทย์

เขาเป็นชาย  รวยเสน่ห์  เท่ห์คมสัน		
     พบเมื่อวัน  ลอยกระทง  พลันหลงใหล
     หนุ่มเมืองกรุง  หล่อเหลา  ช่างเอาใจ
   		ผู้ทำให้  ชีวัน  ฉันอับปาง
	       เพียงข้ามคืน  ผูกพัน  กันแนบแน่น		
     เขาเดินแผน  ปองกาย  หมายเรือนร่าง
     ด้วยเชิงชั้น  เชี่ยวชาญ  การอำพราง	
   		จึงไว้วาง  ปล่อยตน  จนลืมทุกข์
	
          เจ็ดทิวา  ราตรี  แสนดีเลิศ	
   		เที่ยวเตลิด  เปิดเปิง  ระเริงสุข
     ไร้สติ  เมามาย  อบายมุข	
  			ร่วมเคล้าคลุก  เกลือกกลั้ว  มั่วราคี
	
           เมื่ออาทิตย์  อัสดง  ตรงขอบฟ้า	
    	พี่จะมา  พบนงเยาว์  ที่เก่านี่
     ถ้อยประโลม  อ่อนหวาน  ซ่านฤดี
  			คือวจี  สุดท้าย  ของชายลวง
           	ฉันเฝ้านับ  วันนาที  รอพี่กลับ		
    	สามเดือนลับ  ล่วงไป  ใจแสนห่วง
     พิมานหรู  สิ้นหวัง  เท็จทั้งปวง	
   		น้ำตาร่วง  เจ็บช้ำ  สุดรำพัน
	
           พี่อยู่ไหน  จงช่วย  น้องด้วยเถิด
   		หากลูกเกิด  ขาดบิดา  คงอาสัญ
     รู้ไหมว่า  ตัวฉัน  นั้นตั้งครรภ์	
   		ยากคิดหัน  พึ่งพา  ปรึกษาใคร
	
           จดหมายน้อง  เจาะจง  ส่งถึงพี่
  			อย่ารอรี  จวนแย่  เร่งแก้ไข
     รีบสู่ขอ  ดั่งวาจา  สัญญาไว้	
  			ก่อนท้องใหญ่  อับอาย  ขายหน้าคน
	
          หากพ้นเดือน  มีนา  เมษานี้	
   		จำหลบลี้  ลาตาย  วายหมองหม่น
     แม้นวันใด  ได้ผ่าน  บ้านอุบล
  			โปรดสักหน  แวะเซ่นไหว้  ย้อนไมตรี
	
         ณ.กระท่อม  ผุพัง ยังหลังเก่า	
   		ครั้งสองเรา  ทึกทัก  เป็นสักขี
     คือสุสาน  ฝังศพ  กลบอินทรีย์			
     น้องรอพี่  ใต้พื้นนั้น  ทุกวันคืน