ศาลาพระเกี้ยวแก้ว

ยามเย็นที่ศาลาพระเกี้ยวแก้ว
ตะวันทาทาบแนวเหนือตึกหนึ่ง
จามจุรีพลิ้วพรายคล้ายรำพึง
ชวนคิดถึงเพรงกาลที่ผ่านมา
ในวันที่พรำฝนฟ้าหม่นเศร้า
ฉันพบเขานั่งลงที่ตรงหน้า
เอ่ยปากฝากคำร่ำลา
เศร้าประหนึ่งชีวาประลัยลาญ
จากวันนั้นผ่านพ้นจนวันนี้
หัวใจที่แนบสนิทสิทธิสถาน
ผ่านศาลาพระเกี้ยวแก้วแล้วร้าวราน
ทุกเหตุการณ์ยังแจ่มใจไม่เคยจาง
คิดถึงคำสัญญาในครานั้น
ดวงตะวันเคลื่อนพ้นจนฟ้าสาง
ในม่านหมอกยามเช้าที่เบาบาง
ยังเจือจางม่านน้ำตาทุกวารวัน
ฉันรอเขาที่ศาลาพระเกี้ยวแก้ว
ไม่เห็นมีวี่แววใครคนนั้น
จามจุรีชอกช้ำพร่ำรำพัน
หัวใจฉันเจ็บช้ำเกินกล้ำกลืน