อยากจะรู้ความนัยใจเธอนัก

จ้อง - เจรียงคำ

กลอนของใครไพเราะ...อาจเพราะว่า
เฟ้นลีลา..ลึกล้ำนำเสนอ
ร่ายชดช้อยร้อยเชิดเรียงเลิศเลอ
ให้หลงพร่ำคำเพ้อละเมอตาม
แต่ก็มิอาจเหมือน..ปมเงื่อนของ
การเรียงถ้อยร้อยกรองเฉียดห้องหวาม
อย่างกลอนเธอเลอพจน์กลั่นงดงาม
เพราะเนื้อความเคลือบแคลงแฝงนัยยะ
คงเพราะใครสักคนดลอักษร
เธอถึงป้อนกลอนหนักอักขระ
ถึงอารมณ์ถมทรวงห้วงวาระ
ถักพันธะละมุนด้วยสุนทร
อยากจะรู้ความนัยใจเธอนัก
ยามขับเคลื่อนเงื่อนรักด้วยอักษร
คนที่มาปรากฏในบทกลอน
สักหนึ่งตอนมีไหมใครคนนี้
บทรำพึงถึงเดือนเอื้อนถึงดาว
บทถึงคราวม่านหมอกเปิดออกคลี่
เทพบุตรผุดผ่องของฤดี
ไหมหนอมีเสี้ยวหนึ่งเอ่ยถึงกัน
หรือมีเพียงเสียงแผ่วแว่วกระซิบ
แล้วเงียบกริบไปกับบทดับฝัน
ถูกถอดออกนอกเนื้อเมื่อประพันธ์
เหตุถอดฉันนั้นออกนอกฤทัย
หรือกลอนเธอที่ว่าลีลาเด็ด
ด้วยคำเผ็ดแสบทรวงทะลวงไส้
ถ้อยคารมคมเหมือนเชือดเฉือนใคร
เธอจงใจฟาดฟันฉันโดยตรง..
อยากจะรู้ความนัยใจเธอนัก
หรือทั้งรักทั้งเกลียดยัดเยียดส่ง
แต่หลังกลอนตอนนี้..ที่จบลง
อยากขอโทษแม้คง..สายเกินไป
ถ้าเธออ่านให้ครบ...เมื่อจบลง
รู้เถอะฉันยังคง..คิดถึงเธอ
~ ๑๔  พฤษภาคม  ๒๕๕๔ ~