ฉันยังคงรอเธออยู่ตรงนี้ ณ ตรงที่พบกันเมื่อวันก่อน ท่ามฟ้าสวยสายัณห์ตะวันรอน คำเว้าวอนอ่อนหวานยังซ่านจินต์ แต่วันนี้ที่นี่ไม่เหมือนเก่า มันซึมเซาจนจิตคิดถวิล เหตุผลเธอกล่าวไว้ให้ได้ยิน เบื่อไอดินกลิ่นนาขอลาไกล เมื่อต่างคนต่างมีสิ่งที่ฝัน เธอมุ่งมั่นก้าวย่างบนทางใฝ่ บรรจงสร้างภาพฝันอันแสนไกล ศิวิไลต์ของเมืองที่เรืองรอง สำหรับฉันฝันไว้ในวันหนึ่ง คงจะถึงวันดีที่เราสอง ได้ร่วมเรียงเคียงอยู่เป็นคู่ครอง มีโซ่ทองคล้องใจไว้ชื่นชม มาวันนี้แม้ฝันฉันพลันดับ ขอให้เธอพบกับความสุขสม ให้วันชื่นคืนสุขไร้ทุกข์ตรม ส่วนตัวฉันคงซมจมน้ำตา เพราะวันนี้ที่นี่ไม่เหมือนเก่า ทุกฝีเท้าก้าวย่างอย่างผวา คงไม่มีลมหวนทวนกลับมา งานวิวาห์เธอนั้นฉันจะไป ไปเพราะอยากจะเห็นเป็นประจักษ์ ว่าเขารักเธอมากเท่าฉันไหม ทุกสิ่งที่ได้เห็นเต็มสองนัยน์ กลับมาเลียแผลใจให้ตัวเอง
din 18 มี.ค. 2554 13:12 น. - ID 139644 
2088
6
0
18 มีนาคม 2554 13:32 น. - comment id 1188210
0_0 มานั่งคอยเป็นเพื่อนจ้ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ..
18 มีนาคม 2554 17:05 น. - comment id 1188220
ศิษย์เรามาเยี่ยมจ้า ลองเข้าไปทายซิว่า ร้อยกรองด้านบนของเธอนั้น ครูเขียนร้อย กรองในลักษณะใดจ้า รักมากเสมอ
แก้วประเสริฐ.
19 มีนาคม 2554 06:53 น. - comment id 1188235
ฟังบทกลอน..บทเพลง..บรรเลงสื่อ อย่ายึดถือ..หวาดหวั่น..ถึงขั้นหลง ศิลปิน..จินตนา..เขียนป่าดง วาดพฤกษ์พง..เป็นวิมาน..ตระการตา ลึกถึงถ้ำ..บาดาล..คานสมุทร แล้วก็ผุด..โผล่พ้น..ไปบนฟ้า วาดอากาศ..ด้วยใจ..ไร้ปากกา สื่อนำพา..อาวรณ์..สะท้อนกานท์ ดั่งดวงแก้ว..แววสุก..เป็นทุกสิ่ง ใครแอบอิง..คิดเอา..ในเงาด้าน ยิ่งโต้ตอบ..ปลอบปลุก..ทุกวันวาร อันตรธาน..หายวับ..รับไม่ทัน ฟังบทกลอน..บทเพลง..คิดเองหมด มากำหนด..รัก-หลง..มิปลงขวัญ เก็บ"สัญญา"..คว้าปลูก..ความผูกพัน สิ่งสำคัญ..เหตุไฉน.. "ไร้ปัญญา"
19 มีนาคม 2554 14:18 น. - comment id 1188253
๏ สายฝนยังกางม่านท่ามลานหล้า แม้นทิวาขับคาบขึ้นทาบสรวง แต่คงยังไร้สูรย์จำรูญดวง ไขแสงล่วงทอทาบลงอาบไพร ขุนเขาดูหม่นเศร้าท่ามเงาฝน เมฆเบื้องบนลอยลู่ห่มภูใหญ่ ดั่งกลัวแสงสุริยาจักคลาไคล ต้องพงไพรคลายม่านวสันต์เลือน ก็คงเพียงช่วงหนึ่งซึ่งตรึงขอบ ม่านฝนครอบเมืองแมนแลแดนเถื่อน ยามราตรีร้างพราวของดาวเดือน อุษาเลื่อนช่วงสางของกลางวัน คราฟ้าฝนสิ้นสายลงกรายภพ แสงทองสบพงไพรไม่แปรผัน สิ้นทิวา - ราตรีเริ่มคลี่จันทร์ ยังตรงมั่นเฉกเช่นเคยเป็นมา แต่มีหนึ่งซึ่งยังกักขังอยู่ แม้นสางตรู่เยือนย่ำพลบค่ำหา- ลับพ้นจากหล่มธารกาลเวลา เศร้ายังคาเคียงชิดนิจนิรันดร์ แม้นม่านฝนพ้นผ่านไปนานแล้ว ก็ไร้แววคลายทุกข์สบสุขสันต์ ฤๅเพรงกรรมล้อมรุมเข้ากุมกัน ให้สบวันสบคืนความขื่นใจ หากเช่นนั้นจำยอมแลน้อมรับ เคียงคู่กับพันธนามิปราศัย เถิดรัดตรึงขึงขอบรายรอบไป ห่มห้อมใจมืดบอดตลอดกาล ๚ะ๛ ...แวะมาอ่านผ่านมาทักทายครับ..
19 มีนาคม 2554 16:03 น. - comment id 1188263
ไม่กล้าไปแน่เลยค่ะ
19 มีนาคม 2554 18:29 น. - comment id 1188288
ขี้กลัวค่ะ ไม่กล้าเหมือนกัน ขอเฝ้าบ้านกลอนให้แล้วกันค่ะ
21 มีนาคม 2554 14:36 น. - comment id 1188379
21 มีนาคม 2554 14:39 น. - comment id 1188380
21 มีนาคม 2554 14:40 น. - comment id 1188381
21 มีนาคม 2554 15:05 น. - comment id 1188384
21 มีนาคม 2554 15:07 น. - comment id 1188385
21 มีนาคม 2554 20:04 น. - comment id 1188412
บูมหายไป..เพราะรอดิน...ได้ยินไหม? ดินหายไป..รอใคร?..ที่ไหนเหรอ? บูมหายไป..รอดิน..ถวิลเจอ ดินคือเกลอ..ที่สนิท..ในจิตใจ ......................................
22 มีนาคม 2554 09:27 น. - comment id 1188441
อย่าไปเลยบางกอกบอกไว้ก่อน จะถูกหลอนร้อยเล่ห์เสน่หา สู้เก็บหักฟืนฟื้นไร่นา อยู่บ้านเราดีกว่าไปเมืองกรุง ปล่อยเขาไปวิวาห์อย่าคิดมาก เชื่อคำปากข้องเกี่ยวเดี๋ยวจะยุ่ง หากไปเห็นจัดงานเรื่องการมุ้ง อารมณ์พลุ่งเกิดเรื่องจะเปลืองตัว พอเขาให้เจ้าบ่าวหอมเจ้าสาว ก็จะทนไม่ได้ เพราะมันเหมือนกับตอนที่เขาหอมเรา จะมีเรือ่ง อิอิ
22 มีนาคม 2554 11:05 น. - comment id 1188448
มาช่วยพายค่ะเขียนดีอ่ะ ไม่รู้จะเม้นท์อะไร
22 มีนาคม 2554 17:22 น. - comment id 1188479
22 มีนาคม 2554 17:23 น. - comment id 1188480
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
