... เช่นสายน้ำ ...

เพรง.พเยีย

1.
๏  เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า...  
พร้อมกับเงารอยยิ้มมาส่งถึง
ค่อยค่อยวางคุณค่าลงตราตรึง  
ทุกคำนึง...พึงละเลียด..ละเมียดละไม
๏  ปานหยาดร่ำชื่นปรายแห่งสายฝน 
หลอมรินหล่น..ร่วมผสานเป็นธารใส
เพื่อช่วงหนึ่ง...รู้ตื่น...รู้ชื่นใจ   
ซึมซับไว้ช่วงวัน..อันงดงาม
๏  หากตระหนักทุกขณะที่เป็นอยู่  
อาจเพียงครู่...เผลอไปกับไหวหวาม
ชื่นนั้นหรือจะแนบชิดคอยติดตาม  
เช่นนิยามตำนานอันนิรันดร์
๏  กลัวหัวใจต้องหวนแต่ครวญคร่ำ 
กลัวต้องซ้ำอาลัยแม้ในฝัน
จมอยู่ในห้วงเหวแห่งเปลวทัณฑ์  
แต่ละวัน...ปานเร่ทะเลทราย
๏  รอเวลาสลายลงเป็นผงฝุ่น   
เผาเป็นจุณความเสียใจ..ให้เลือนหาย
บอกตัวเองลืมเสีย...อย่าเสียดาย  
ในสุดท้าย..ย่อมเลือนดับไปกับกาล
๏  จึงวันนี้แทรกตามในความชื่น  
ใจกลับตื่น..กลัวข่ม..ผสมผสาน
อย่าเลย...อย่าให้เป็นเช่นวันวาร  
เฝ้าทัดทาน..สิ่งใดที่ไม่มี
๏  ในวันนี้หยดปลายแห่งสายน้ำ  
อาจชื่นฉ่ำอาบตน..บนวิถี
แต่สักวัน..สุดปลายสายวารี  
อาจไหลรี่ผ่านไปอย่างที่เป็น
๏  ปล่อยเพียงการซึมซับและรับรู้  
ผ่านเข้าสู่กลางใจที่ไหวเต้น
สัมผัสพร้อมหยาดรื่นอันชื่นเย็น  
และพร้อมปล่อยลอยเร้นด้วยเช่นกัน
๏  เมื่อถึงกาลวาระแห่งกระแส  
ให้เหลือแค่เหตุการณ์ที่ผ่านผัน
เช่นสายน้ำไหลที่ไม่มีวัน  
ย้อนกลับหันคืนเห็นร่วมเส้นทาง
2.
๏  สายลมกระเพื่อมผิวผ่านริ้วน้ำ   
สะท้อนนำความนัยใสกระจ่าง
ภาพหนึ่งใครคอยยิ้มเพียงบางบาง 
เก็บรับวางวาดไว้..ในคำนึง 
๏  หลับตาพร้อมลมหายใจอันเบาแผ่ว   
หรือใช่แล้ว..เวลาที่มาถึง
เสียงใดหนอกำลังเฝ้ารำพึง    
ทิ้งความหนึ่งลอยหาย..กับสายน้ำ..