ในแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่

จ้อง - เจรียงคำ

ในแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ดวงฤทัยรานรอนแสนอ่อนล้า
รักเคยหวานผ่านไปไกลลับตา
ทรมาชีวินแทบสิ้นใจ
ภาพวันวานผ่านลับกับความหลัง
คงต้องฝังยังหล่มใจตรมไหม้
รักสิ้นเชื้อเหลือเถ้าเหงาเกินใคร
หวานเปลี่ยนไปเป็นขมระทมเกิน
เอ๋ยยามรักหักสิ้น...ถวิลหา
ช่างเหมือนหมาหัวเน่าเขาห่างเหิน
สวมบทในฐานะผู้เผชิญ
ความยับเยินสีดำเพียงลำพัง
เมื่อถูกเติมหัวใจในช่องว่าง
อันเวิ้งว้างแหวกงมความสมหวัง
ประหนึ่งงมเข็มเขลอะโคลนเกรอะกรัง
ในทะเลเลนฝังลิบฝั่งฟ้า
คว้าแต่ความโสมมในตมเหม็น
ดุจความเน่าที่เห็นในหัวหมา
แหวกเคลื่อนไหวต่อเนื่องแต่เชื่องช้า
ปาดน้ำตาฟูมฟายอยู่ดายเดียว
จากแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ก็เปลี่ยนไปเป็นตวาดและกราดเกรี้ยว
สะบั้นหักใจหดอย่างลดเลี้ยว
เหมือนถูกเขี้ยวฝังคอ...อสรพิษ!
แรกผูกรักผักขมยังชมหวาน
นี่อ้อยตาลนานเปลี่ยนรสเพี้ยนผิด
กาลเวลาวารีมีเปลี่ยนทิศ
เอาอะไรหัวจิตอิสตรี
ผู้ลบคำสัญญานอกกระดาษ
ผู้ฉีกจิตพิศวาสขาดป่นปี้
ผู้ลืมซึ่งใจช้ำ..ที่ย่ำยี
คือใจที่คงมั่นเคยสัญญา
อยากย่ำยีใจนั้นมันง่ายมาก
แค่เดินจากร้างเลือนก็เหมือนฆ่า
แต่นี่ควงคนใหม่เย้ยสายตา
เหมือนดังว่าหมายฝัง...กันทั้งเป็น
~ ๑๔ มกราคม ๒๕๕๔ ~