ดินหรือดาว

กรกต

             ดินหรือดาว
    อันตะวันจันทราดาวลอยเด่น
ชนจึงเน้นมองฟ้ามาใคร่สนอง
เด่นพรายพร่างมายามาเรืองรอง
ล้วนใฝ่ปองพราวพริ้งอิงไฉไล
   จากดินสู่ฟากฟ้าหาแมนสรวง
แม้นตกห้วงโลกีย์ปรีดิ์เปรมไสว
แค่เป็นเพียงดาวเด่นเน้นเกรียงไกร
มากชนหลายยกย่องสนองชื่นชม
   ครั้นเป็นดาวลืมดินถิ่นระแหง
ที่แอบแฝงคาวคลุ้งมุ่งสร้างสม
สู่ลอยเคว้งไหวแกว่งแฝงต้องลม
ปวดระทมแห่งไสวโลมไล้จินต์
๐ บ้างวูบวาบนวลแสงแข่งแล้วสลาย
มวลไฉไลพลิกคลายละลายสิ้น
ล่วงจากห้วงม่านฟ้าถลาฝากดิน
สิ่งเคยถวิลครั้งหนึ่งซึ่งเป็นดาว
    แล้วมาเป็นกระต่ายหมายฟากฟ้า
คืนเดือนจ้ามองจันทร์สั่นใจเฝ้า
ล้วนชะแง้หมายแลแผ่คลุ้งคาว
สร้างอับฉาวเคล้าไสวใยร่วงริน
   ปวงแคว้นถิ่นเกิดเคยเลยลืมเศล้า
ผืนก่อนเก่าพยุงไว้ยากหมายถวิล
แม้นเป็นดาวตกยากยังอยากบิน
เขาคงสิ้นศรัทธาปรารถนาปอง
   ทิ้งลูกเต้าผ่านผัวมั่วหมายคลุ้ง
กลับหมายมุ่งโลกีย์เปล่งทวีสนอง
แสนมั่วชายหมายชั่วยั่วเย้าครอง
เห็นบ้านช่องแสนเบื่อเหลือจะทน
  เปลี่ยนแปรไว้มากหน้าเพื่อหาฟ้า
เพ่งหมายตามองดินทุกถิ่นหน
ระริกซ่านกามาผ่านหลากชน
ด้วยมากล้นคาวกามเลิศล้ำมา
   ยั่วหลากชนมากมายคิดใฝ่สนอง
สู้หมายปองลอยนภาหลงมาหา
ทิ้งดินเก่าคละคลุ้งหมายมุ่งนภา
หล่นจากฟ้าล่วงดินมากสิ้นอาย
   พอล่วงฟ้ามาแล้วน้ำตาหลั่ง
สู่คลุ้มคลั่งมองชนบ่นเสียหาย
นั่งตาลอยเหม่อมองผองอาลัย
แสนเสียดายลืมดินถิ่นเก่านอน.
          กรกต.