แม่ฉันเมื่อวันวาน

ประทาน

แม่ฉันเมื่อวันวาน
หนุ่มคนหนึ่ง..ท่าที..ที่กล้าแกร่ง
อายุแจ้ง..ยี่สิบสอง..ดูผ่องใส
กับสาวน้อย..ร้อยชั่ง..ยังอ่อนวัย
ศิริได้..สิบหกปี..มีครอบครัว
เหตุนี้เอง..ผู้ใหญ่..ได้เดียจฉันท์
ต่างพากัน..ผลักใส..ไล่ทูลหัว
ตัดสวาท..ขาดกัน..ไม่พันพัว
ออกจากรั้ว..คฤหาสน์..อนาถใจ
ดุจดังนก..ขมิ้น..บินเร่ร่อน
ไร้รังนอน..พักพิง..ยิ่งหวั่นไหว
สู่โลกกว้าง..ยังต้อง..เสี่ยงผองภัย
นำพาให้..สาว-หนุ่ม..กลุ้มฤดี
มีเพียงอา-...-ภรณ์แพร..แค่พันร่าง
มุถากถาง..สร้างชีวิต..ไม่คิดหนี
ต่างทุมเท..ชีวิต..ตามสิทธิ์มี
ไม่เคยที่..นึกท้อ..ต่อชะตา
มาวันหนึ่ง..สาวสะอื้น..เกิดคลื่นเหียน
จนอาเจียน..ใจสั่น..หวั่นผวา
ประจำเดือน..ขาดหาย..หลายเพ-ลา
อนิจจา..น่าเศร้า..เจ้ามีครรภ์
ส่วนเจ้าหนุ่ม..คงจะ..ซึ้งประจักษ์
ชื่นใจนัก..คอยผดุง..บำรุงขวัญ
เตรียมเภสัช..นานา..สารพัน
รอคอยวัน..บุญปลูก..ลูกเกิดมา
ครบกำหนด..เก้าเดือน..เจ้าเคลื่อนคล้อย
เจ้าหนูน้อย..เพศชาย..ไร้เดียงสา
เมื่อเจ้าออก..จากครรภ์..ของมารดา
ให้นามว่า..ประทาน..ถนอมเมือง ฯ
                 ประทาน  ถนอมเมือง