ณ ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆของคำว่ารัก เธอกักฉันไว้ อย่างไม่คิดจะมีใจสงสาร เลี้ยงดูใจกัน ด้วยความผูกพันที่แสนทรมาน และดอกผลของความรักอันยาวนาน ก็คือม่านน้ำตา ฉันอยากออกไปจากห้องห้องนี้ แม้ข้างนอกจะไม่มี ความรักจากเธอคนดี ตามไปค้นหา แม้อาจต้องเดินลำพัง ฝ่าความผิดหวังอย่างทรมา แต่มันก็คงดีกว่า คำว่ารักที่เธอไม่เคยรู้ค่า ในครา...เอ่ยมัน
1 เมษายน 2545 12:43 น. - comment id 43632
ถ้าจะรักกันแบบทิ้งๆ คว้างๆ ก้อย่ารักกันเลยดีกว่าใช่เปล่า
1 เมษายน 2545 13:05 น. - comment id 43639
อืม...ไม่งั้นจะเกิดการนอกใจกันขึ้น...
16 กันยายน 2545 10:06 น. - comment id 76863
งั้นก้อเดินออกมาเลยดีก่าอ่ะ
22 กันยายน 2545 08:06 น. - comment id 78957
เดินออกมานานแล้วล่ะ