คืนจันทร์ฉายคล้ายความฝัน วันไกลห่าง มองฟ้ากว้าง หมางใจหมองครองใจหม่น ฟ้ากว้างไป ใฝ่คำนึงถึงอีกคน เกินจะด้น กล่นน้ำตากว่ากล้ำกลืน เจ็บใจจันทร์ ที่มันฉายคล้ายเย้าหยัน ย้อนวันเก่าเรามีกัน วันระรื่น ต้องใจแข็งแกร่งเท่าไรให้ใจยืน กลั้นสะอื้นกลืนก้อนตรม ที่ขมใจ จันทร์สว่างกลางฟ้าเวลาดึก ยิ่งเจ็บลึกระทึกท้นกว่าทนได้ ฉายอยู่นั่น ฉันอยู่นี่ไม่มีใคร ยืนตรมไหม้ใต้แสงจันทร์กลั้นน้ำตา