ฟ้าเศร้า ดาวหม่น ตอกย้ำใจคนช่างเหงา ราตรีหม่นมืดยืดยาว ซ้ำรอยลึกร้าวในอารมณ์ ท่ามจันทร์สลัว.. ความมืดโรยตัวด้วยทุกข์ขม น้ำค้างยามดึกบาดคม ร่วมกันทับถมคนเดียวดาย พลิ้วพรม ลมเย็น แปรเปลี่ยนเป็นหนาวโหดร้าย กระทบม่านน้ำตาพร่าพราย เจ็บปวด.. แพ้พ่าย.. ลำพัง
14 กันยายน 2552 09:34 น. - comment id 1038563
เหงาๆ อ่ะ
14 กันยายน 2552 09:37 น. - comment id 1038564
คุณกุ้งฯ เศร้าสุด ๆ ต่างหาก
14 กันยายน 2552 12:13 น. - comment id 1038597
ลำพังหวังแค่เพ้อ .......... ละเมอหา เพียงพบสบดวงตา ........ หนึ่งฟ้อง น้ำค้างดึกดื่นดา- ........... รดาษทับ ถมเฮย กระทบม่านนัยน์ตาต้อง . ตื่นแล้วลำพัง มั่วๆ แจม พักนี้รู้สึกจะมั่วตลอดศก
14 กันยายน 2552 17:32 น. - comment id 1038671
ท่ามจันทร์สลัว... แอบซ่อนตัว..บังไว้ไม่เปิดเผย คนร้าวรานร่ำร้องโปรดมองเลย ปล่อยนิ่งเฉยกับกาลแล้วผ่านไป.... มานั่งเป็นเพื่อน.... จะได้ไม่อยู่ "ลำพัง" คิดถึง และเป็นห่วงนะค่ะ อย่าเหงานานน๊า..
15 กันยายน 2552 00:26 น. - comment id 1038788
เปลวเทียนเปล่งแสงเพียงลำพัง ไร้มือช่วยกำบังป้องลมเป่า ละลายแท่งส่องแสงในความเหงา ในราตรีสีเศร้าหนาวเดียวดาย อยากจะคลี่วงแขนแทนผ้าห่ม ช่วยกันลมคมน้ำค้างพรูพร่างสาย ประทับแก้มซับน้ำตาที่พร่าพราย คงช่วยคลายเจ็บปวดรวดร้าวทรวง อ่านแล้วเหงาไปด้วย
15 กันยายน 2552 09:18 น. - comment id 1038807
อยู่ลำพังยังตรึกถึงความเหงา ย้ำรอยเศร้าเก่าก่อนอาวรณ์หา ปล่อยไปบ้างให้เหงาลับกับเวลา โอ...เพื่อนยาอย่าเศร้าเหงาอีกเลย คิดถึงจัง... มาอยู่เป็นเพื่อนใกล้ๆนะ
15 กันยายน 2552 12:26 น. - comment id 1038871
เพียงพ้น ... ความหม่นหมองหมางข้างหลัง จะเป็นทาสเพื่อผู้ภินท์พัง เป็นเพื่อนยามนั่งอยู่เดียวดาย มาทักทายชครับ กลอนของคุณพิ่งหยูชั่นฝาง ไพเราะมากครับ ชอบ ๆ
15 กันยายน 2552 14:14 น. - comment id 1038928
ก้าวที่.. กล้า ขอบคุณนะ.. ... คุณแมงกุ๊ดจี่ พายุเข้าน่ะ แต่ตอนนี้หมดฤทธิ์หมดแรง สลายกลายเป็นสายลมบางเบาไปแล้ว ขอบคุณค่ะ . คุณฤกษ์ ชัยพฤกษ์ งั้นเดี๋ยวปั้นอารมณ์ใหม่มาให้ได้ฉกชื่ง..ง นะ ขอบคุณค่ะ ... คุณแจ้น.. มาช้าจัง.. โคม่าแล้วเนี่ย ... คุณน้ำนม ยินดีต้อนรับนะคะ.. / ขอบคุณค่ะ
17 กันยายน 2552 09:49 น. - comment id 1039483