รอยยิ้มคนเศร้า

Saran

นั่งกับเธอบนโต๊ะร้านอาหาร
ข้าวสองจานน้ำสองแก้วขนมหวาน
สบตากันจนข้าวเย็นแสนเนิ่นนาน
โดนแม่บ้านเอ่ยไล่ให้รีบกิน
   ผลัดกันตักคำหนึ่งให้คนหนึ่ง
แววตาซึ้งเอ่ยแทนแฝงความหมาย
ตาลืมมองน้ำแกงหกกระจาย
ร้องโวยวายแอบยิ้มให้แก่กัน
   แม่บ้านมองอิ่มเสร็จรีบเดินหนี
แถวนั้นมีร้านหนังสือไปดูไหม
อย่ารอช้าบอกเธอให้เร็วไว
เดี๋ยวก็ได้อดดูหนังสือฟรี
   ตรงนั้นมีอะไรน่าซื้อหา
นาฬิกาข้อมือเธอชอบไหม
หยิบมาดูเห็นราคาแล้วตกใจ
เธอยิ้มใสบอกว่าอยากได้จัง
   พูดไม่ออกบอกเธออยากกลับบ้าน
เธอแกล้งถามขอคิดก่อนได้ไหม
หยิกแก้มเธอบีบจมูกแล้วชอบใจ
วิ่งหนีไปทิ้งให้เธอค้อนมองตาม
   สนุกมากวันนี้ใช่หรือปล่าว
ขึ้นรถฟรีได้นั่งก่อนคนไหน
ช้อปกระจายจ่ายแบ้งค์เขียวตั้งหลายใบ
เธอยิ้มให้มองถุงบะหมี่ซอง
   สบตาเธอแล้วเอ่ยอย่างปวดร้าว
กลั้นใจถามอยู่กับฉันลำบากไหม
เธอยิ้มหวานเอ่ยบอกไม่เป็นไร
พลางขอบใจของขวัญที่ซื้อมา
   อยากให้รู้แววตาเศร้าคนคนนี้
ถึงไม่มีเงินมีทองอย่างคนไหน
ไม่เลิศหรูเลิศเลอเช่นใครใคร
เพียงหัวใจว่างเปล่าคงไม่พอ
   ขอโทษเธอที่ต้องทนลำบาก
ยอมเหนื่อยยากด้วยกันพร้อมกับฉัน
ด้วยมือนี้ฉันจะทำให้สักวัน
ฝันของเราจะต้องกลายเป็นจริง