บนทางเดินที่ยาวไกล วันนี้ไม่เห็นใครเคียงข้างฉัน อยู่เดียวเปลี่ยวดายในแต่ละวัน อ่อนแอไหวหวั่นยังเดินทาง ฉันเหนื่อยท้อกับวันนี้ ที่นี้เหมือนมีแต่อ้างว้าง ฝันข้างหน้าเหมือนว่าจะเลือนลาง ฉันหมดแล้วไม่อาจสร้างกำลังใจ เหนื่อยเหมือนอย่างที่ไม่เคยเหนื่อย ชีวิตเหมือนว่าเรื่อยเรื่อยไร้จุดหมาย ทางเดินเคว้งคว้างเหมือนอยู่กลางทะเลทราย ความรักฉันหล่นหายจากลา วันนี้น้ำตาเหมือนไม่มีจะรินไหล ความห่วงใยเหมือนไม่เคยให้ห่วงหา คำว่ารักเหมือนไม่เคยได้ศรัทธา วันเวลาเหมือนเดินมาฆ่าหัวใจ เธอจากไปแล้วในครั้งก่อน วันนี้ยังอาทรและรอนไหว หวังสักวันว่าเธอจะเห็นใจ ใครสักคนที่ใช้ใจเพื่อรักเธอ
9 มิถุนายน 2552 17:27 น. - comment id 997255
เหนื่อยนักพักก่อนก็ดีนะคะ
9 มิถุนายน 2552 19:22 น. - comment id 997324
แวะมาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้หายเหนื่อยใจและกายโดยเร็ววันนะคะ
9 มิถุนายน 2552 21:43 น. - comment id 997355
มามานั่งพักก่อนค่ะ..หายเหนื่อยค่อยไปต่อนะ..
9 มิถุนายน 2552 22:50 น. - comment id 997381
ก้าวให้ไกล ไปให้ถึง ระยะทางใกล้หรือไกลต้องเริ่มด้วยก้าวแรกเสมอครับ
10 มิถุนายน 2552 10:51 น. - comment id 997524
สวัสดีค่ะ รับรู้และเข้าใจเป็นอย่างยิ่งเลยคะ เคยประสบและเคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ก็เป็นแค่ช่วงหนึ่งเท่านั้นค่ะ ใครว่าเราไม่มีใครกันหล่ะคะ เรามีพ่อแม่และคนในครอบครัวไง ที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเรา ระหว่างทางที่เดินไป อาจต้องพบเจอกับอุปสรรคบ้าง จนทำให้เราต้องรู้สึกเหน็ดเหนื่อย แต่ถึงยังไง ก็ยังมีอีกหลายคนที่พร้อมจะเคียงข้างนะคะ หากเหนื่อยก็พักเหนื่อยแล้วค่อยก้าวเดินต่อ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
10 มิถุนายน 2552 23:21 น. - comment id 997924
แวะมาเยี่ยมค่ะอย่าท้อนะคะ