นึกถึงเมื่อตอนนั้นฉันยังเด็ก ตัวยังเล็กซุ่มซ่าม หนามตำให้ คนปลอบว่าไม่เจ็บหนาอย่าร้องไป ไกลหัวใจ อย่าร้องหนอเดี๋ยวก็หาย มาวันนี้ โตพอที่จะมีรัก แต่ไม่ยักจะรักเป็นพอเล่นได้ เลยโดนรักลวงเล่น จะเป็นจะตาย แทบวางวายไม่ว่างเว้นเป็นประจำ หรือเพราะเราเก็บเธอไว้ที่ใจเรา จึงเก็บเจ็บ จับเจ่าเข้ากระหน่ำ จะเชิญเธอออกจากใจไม่กล้าทำ กรรมหนอกรรม ก็ใจเราให้เขาแล้ว จะให้เธออยู่ห่างใจทำไม่ได้ จะดีร้าย เจ็บดีแท้ยังแน่แน่ว หวังยังหวังออกนอกหน้านัยน์ตาแวว ให้น้องแก้ว ไกลหัวใจ ทำไม่ลง