อยู่ภายใต้ผืนแผ่นฟ้ากว้างกว่ากว้าง ทะเลทรายสุดเคว้งคว้างอ้างว้างฝัน ผืนแผ่นฟ้ามีคนเหงาใต้เงาจันทร์ ดาริกาผู้เงียบงันยิ้มเดียวดาย อยากขอกอดเธอเอาไว้ใต้เงารัก อยากเป็นผู้คอยพิทักษ์ไม่สูญหาย แต่เงาร่างเธอนั้นเป็นเช่นผืนทราย โอบกอดเราเศร้าสลายคล้ายผงธุลี ที่ผืนดินแตะผืนฟ้ากว้างกว่ากว้าง เหม่อมองจันทร์สุดอ้างว้างค่ำคืนนี้ ฟ้าไม่ไกลจากใจรักสุดภักดี อยากพร่ำบอกทุกราตรี...ว่ารักเธอ