@หอบเหมันต์ ผันผ่าน กาลผ่านผัน พระพายหวิว หวาดหวั่น ด้วยสั่นไหล หนาวสะท้าน ซ่านสิ้น แทบดิ้นใจ แต่รูปกาย ยังแกร่งกล้า ท้าแรงลม @สัมผัสผ่าน อากาศ ขยาดหนาว เมื่อเรื่องราว ตำนาน กาลสะสม ร้าวระริก ร้อนใจ ด้วยไฟตรม แล้วขื่นขม ก็ขึ้นคร่อม ตะล่อมใจ @โหยเสียงไห้ จากใจ เพราะใจร้าว กายกลับหนาว ร้าวราน จะต้านไหว จะรักเธอ ไปตลอด แม้ชาติใด ไม่มีแล้ว ดวงใจ ที่ให้เรา @อ้อมกอดแกร่ง อบอุ่น อันอ่อนหวาน เมื่อตำนาน รักหยุด ก็สุดเหงา หนาวสะท้าน เสียสิ้น หนอกาย เรา ทำอย่างไร ตัวเจ้า จะกลับมา.