ผูกพัน หรือ คุ้นเคย...

อัศมาวดี

ใครที่ ผูกนาฬิกาบ่อยๆ จนติด 
คงจะรู้สึกได้ . . . ในวันที่นาฬิกาหายไปจากข้อมือ 
ฉันเอง . . . ก็เป็นคนที่ผูกนาฬิกามาตลอด . . . 
หากวันไหนลืมจะรู้สึกว่า . . . บางอย่างมันหายไป 
มันว่างๆ และขัดเขินทุก ครั้ง . . . ที่ยกข้อมือที่ว่างเปล่าขึ้นมาดู 
เมื่อราวสอง ปีก่อน . . . ที่นาฬิกาเรือนโปรดของฉันพัง 
ด้วยความไม่มีสติ . . . ฉันเอา ข้อมือไปทุบผนังห้องน้ำเล่นๆ 
โชคร้าย . . . ที่มือไม่เป็นอะไร 
นาฬิกา ต่างหากที่พินาศ . . . กระจกร้าว 
ฉันถอด มันออกวางไว้ . . . ไม่ยอมเอาไปซ่อม 
ด้วยว่า . . . รู้สึกถึงภาพเก่า และวัน เวลาที่เก็บอยู่ในนั้น 
ฉัน . . . เลิกใส่นาฬิกา และพบว่าตัวเองมีอาการยกข้อ มือเก้อ 
เก้อ . . . อยู่เป็นเวลานานพอดู 
ความ เคยชินของคนเรา เกิดขึ้น . . . 
เมื่อเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นประจำ . . . ในระยะเวลานานพอควร 
และยังคงความเคยชินอยู่ 
เมื่อสิ่งหนึ่ง สิ่งนั้นหายไปในระยะแรกๆ 
จนเวลาผ่านไปนาน . . . 
ฉันจึงเริ่ม ชิน . . . กับการแอบมองเข็มนาฬิกาบนข้อมือคนอื่น 
เวลาผ่านไป พร้อมกับบาดแผล ที่เริ่มเลือนหาย 
ฉันคิดโง่ๆ ว่า . . . 
ภาพเหล่านั้นจะตายไปพร้อม นาฬิกา แต่มันไม่ใช่ 
ฉันตัดสินใจซ่อมนาฬิกา 
เมื่อมัน กลับมาวันแรกๆ ฉันรู้สึกไม่คุ้น 
จนถึงตอนนี้ . . . ก็ยังไม่คุ้น 
ฉันยัง แอบมอง . . . นาฬิกาบนข้อมือคนอื่น อยู่เหมือนเดิม 
ฉันรู้สึกเขินแกมขำทุก ครั้ง . . . ที่แอบมองข้อมือคนอื่น 
ทั้งๆ ที่มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือของตัว เอง 
ฉันนึกถึงใครบางคน . . . ที่ มักจะปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเสมอๆ 
ในบางช่วง ที่เขาหายหน้าหายเสียง ไป . . . 
ฉันรู้สึกขาดๆ แต่ก็เพียงชั่วเวลาสั้นๆ 
ในบางครั้ง . . . ฉัน พอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ 
ในวันที่ไม่แข็ง แรง . . . 
แต่ . . . ในบางครั้งฉันกลับรู้สึกพอ ใจ 
กับการได้เดินคนเดียว . . . เดี่ยวๆ ในวันว่าง 
เป็นความผูกพัน หรือเป็นเพียงความเคยชิน 
หัวใจฉัน . . . ยังตอบคำถามได้ไม่กระจ่างชัด นัก 
"คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อ . . . สูญเสียสิ่งนั้นไป" 
ฉันมักได้ยินใครๆ พูด 
แต่ . . . ฉันกลับคิดว่า หาก ฉันยังมองไม่เห็น 
ฉันน่าจะยอมเสียไปดีกว่า . . . เพื่อให้ซึ้งถึงคุณค่า นั้น 
ฉัน . . . ไม่อยากเอาเปรียบเขา 
หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความ คุ้นเคย ที่ไม่ใช่ความผูกพัน 
ฉัน . . . ไม่อยากโกหกตัวเอง 
หากจะรั้งเขา ไว้ . . . ด้วยความไม่แน่ชัด 
ฉันมีคำถาม . . . ที่ ยังขบไม่แตกกับคำว่า . . . 
ผูกพัน หรือว่าจะเป็นแค่คุ้นเคย 
บางที . . . มันอาจจะเป็นการดี 
หากฉันจะอยู่ห่างๆ หรือตัดขาด 
เพื่อให้ รู้จัก . . . หัวใจของตัวเองมากขึ้น 
กับใครบางคน . . . ที่ขาดหายไปจาก ชีวิต 
อาจเป็นเหมือน . . . นาฬิกาที่ขาดสาย 
อาจรู้สึกแปลบๆ และมองหากับการหายไปในช่วงแรก 
แต่ไม่ นาน . . . คงจะชิน
เราต้องอยู่ได้ด้วยตัวเราเอง