จากบ้านมาไกล ต้องอยู่อย่างอ้างว้างหัวใจ..แล้ววันนี้ จากบ้านนานเนิ่น..มาหลายปี เริ่มชินชากับสิ่งนี้..ที่เรียกว่า..ความเหงา จากบ้านมานาน ชะตาผันแปรให้ผันผ่าน..ความเศร้า หลากหลายเรื่องราว..เกินบรรเทา ได้แค่เก็บใจเก่า-เก่า... ไว้เพื่อรอ ยังรอคอยกับคนหนึ่ง คนที่เคยเป็นที่พึ่ง..ยามใจท้อ ยามนี้สองใจห่าง..น้ำตาคลอ สองแก้มยังคอยรอ..คนเช็ดน้ำตา เมื่อไหร่หนอ.. จะจบสิ้นกับการรอ...กับใจที่ล้า เมื่อไหร่หนอที่คราบน้ำตา จะจางหายไปจากใบหน้า..และลบเลือนไป