จดหมายที่ไม่เคยได้รับ

ฟา

     เวลาผ่านเนิ่นนานสักเท่าไหร่
เหตุไฉนหาได้เห็นสักอักษร
หรือเพียงลมจากปากแล้วลาจร
เอ่ยไว้ให้คนฟังซ่อนรักเดียวดาย  
     ด้วยแรงรักแรงหวังจึงพลั้งจิต
ปล่อยใจให้ใกล้ชิดพิสมัย
ปรารถนาดีที่มอบพร้อมความนัย
เป็นเพียงคำลวงหรือไรที่เอ่ยมา
     หากจะเป็นเช่นนี้มาเสมอ
ไม่ว่าเจอกับใครก็ห่วงหา
แต่ไม่เคยสักคนจักตรึงตรา
ตรึงหัวใจมากปรารถนาคุณได้พอ
................................................
     จะกี่กาลผ่านพ้นยังรออยู่
จดหมายรักสีชมพูที่สดใส
ณ ปัจจุบันวันนี้หรือเมื่อไร
จะได้เปิดอ่านนัยถ้อยจรดมา
     คำสัญญาของผู้ใหญ่ใจแสนอุ่น
เคยการุณทุกคืนค่ำที่ร่ำหา
มาป่านนี้หมดแล้วหรือพี่ยา
ความเมตตาอาลัยที่เคยมี
      แม้ถ้อยคำเขียนส่งที่เคยบอก
ให้เป็นกำลังใจยังหลอกถึงเพียงนี้
ไม่มีจริงสินะใยไมตรี
โอ้ ชีวีชีวิตเราช่างเขลาจริง

... ความแน่นอนในหัวใจชายปากหวาน คือลมเพียงพัดผ่าน
......หากเอามาเป็นจริงเป็นจังเพราะความไม่ประสา คงเหลือเพียงความปวดปร่าอยู่ในใจ
........ไม่มีแล้วความอบอุ่น 
.........ไม่มีแล้วความปรารถนาแห่งใจที่งดงาม
..........ที่คงไว้ให้จดจำเป็นเพียงมายาลวง ที่หวานแสบทรวง
..........หากไร้แล้วซึ่งความใยดีกับน้ำคำตนเองแล้ว ใจคนรอคงร้าวราน
..........หัวใจสำหรับ "รัก" นั้นบอบบางเช่น "ดวงแก้ว" เมื่อร้าวแล้วก็ไม่ยินดีในรักใดๆ อีก
.........วันเวลาที่เหลือ ขอมีหัวใจอันไร้ซึ้งร่องรอยใด เพื่อก้าวเดินไปในทางสายเปลี่ยว ที่ไร้ทั้งรัก และชัง
.........ลาก่อนลมรักลวง.....
.........ลาก่อนความรัก......
ปลายทุ่ง ตะวันรอน และหัวใจร้าวราน