รู้รัก

พะแนง

๏ ฟากฟ้าทาเทาลาเงาไม้        	
หริ่งเรไรร้องไล่จักจั่นป่า   
 อัสดงคงเหงาเคล้าระอา 		
จึงสาปแช่งใจข้าให้วังเวง
ฟังเสียงน้ำก็นิ่งเงียบเกือบเงียบสนิท    ดู
แผกผิดสำเนียงเพียงขรึมเคร่ง   
ภูเขาเอ๋ยเคยโอบกันอย่างกันเอง  	
กลับบรรเลงบทเพลงแสนเย็นชา
แสนเย็นชืดจืดใจยามใกล้ค่ำ   	
ไกลระคางแคลงน้ำคำชังน้ำหน้า 
  กลับคิดถึงซึ้งซ่านหวานในตา  	
ที่เคยลอบชำเลืองมาชโลมใจ
ชะรอยเจ้าลืมคำ ณ ค่ำนั้น   		
 กระซิบว่ารักนิรันดร์ไม่หวั่นไหว  
แม้นหมื่นรักสมัครสมประโลมฤทัย  	
จะเลือกรักจากใจข้าคนเดียว
รักคงดุจดวงจันทร์ที่ผันพักตร์   	
พอประจักษ์ประจุใจให้ซ่านเสียว   
ยลเพ็ญพ่างเย็นภพจบใจเดียว   	
พอผันเสี้ยวผวนสัตย์ตัดขาดรัก
แรกรู้รักเริ่มสมัครไม่หักหั่น  	
รักจึงได้ราญฉันจนหั่นหัก 
เพียงหิ่งห้อยร้อยแสงแรงน้อยนัก  	
ริหลงรักเพลิงวามนำความตาย
น่าคิดตรองถ้าครองตัวไม่ชั่วช้า	
คงไม่เสียน้ำตาจนเหือดหาย
คราบน้ำตามาคอยเตือนให้อับอาย	
คราบอัปรีย์บนเรือนกายไม่หายตาม
ไม่หายตรมสมน้ำหน้าครานี้หนอ        	
ไม่รั้งรอรีบสุกสุกก่อนห่าม
เขาลองชิมลิ้มฝาดชั่วเฝื่อนลาม -	
ถึงปลายลิ้นก็สิ้นทรามเสื่อมความรัก
ถึงยามนี้เสียรู้ก็รู้แล้ว            	
ว่ามวลแก้วเก็จมณีมีศรีศักดิ์
ล้วนบ่มตนบนห้วงกาลแสนนานนัก	
โลกย์จึงภักดิ์เพียรหามาสวมแสดง
ถึงยามนี้สายัณห์จะพลันพลบ		
ก็จะสบดาวเดือนเกลื่อนก่องแสง
ลองไนร้องไห้จนไร้แรง		
ได้น้ำค้างยามแจ้งแรงคงคืน ๛

สวัสดีครับ กลอนที่ผมเขียนมีลักษณะไม่ดีหลายประการ
ต้องขออภัยด้วยนะครับ