หน้าเจ้าด้านกว่าหินผา ใจเจ้าชากว่าไม้หมอน น้ำเน่ายังม้วยมรณ์ นรกสัตว์ยังหลีกไกล ชิ น้ำตาข้า มิกล้าจะหลั่งไหล ดวงจิต ณ หทัย ใช่มีไว้เพื่อเจ้าชม ปากเจ้ามันหวานนัก จึงประจักษ์ว่าขื่นขม น้ำลายหนอระย่อระทม เน่าบรมบรรลัยจริง ไปตายเสียเถิดเจ้า อย่าอยู่เฝ้าหนักเมืองศรี และอย่าฝังให้เปื้อนธรณี และบุรีนี้เลยเทอญ