อสูรกาย..ในดงดาว..

ปางสีฝุ่น

อสูรกาย..ใน.ดงดาว 
คืนดับดายคายน้ำค้างที่ขางขม
ข้าจ่อมจมอารมณ์หนาวในคราวฝัน
ที่ห่างหายคือพรายแสงแห่งเสี้ยวจันทร์
ข้ารับรส..บทรำพัน..สวรรค์..ใคร..
ยามเมื่อใจ..ข้าทั้งดวงตกบ่วงร้าง
สำนึกกลางกากตะกอนวะว่อนไหว
ครั้นมองรอบขอบฟ้ากว้างที่ห่างไกล
ยังหลงไหลในเส้นทางอันพรางตา
จินตนาการ..ก้าวร้าวคราวมืดมิด
ครั้งดวงจิตทุรยศกฎแห่งข้า
เปลี่ยนอารมณ์ห่มสาบคราบโจรา
ให้ล่วงรุกซุกเข้ามาที่กลางใจ
ออกค้นหาความตายในลมหอบ
ข้าจะมอบให้ถึงคราวดาวดวงไหน
ที่เอื้อมอาจวาดฝันเลิศเพริศพิไล
จะล่าไล่.ในฟ้ากว้าง..อย่าง..ลำพอง
จะค้นหา.ฆ่าความฝัน.ในจันทร์ฉาย
จุดประกายจรัสจ้า..บนฟ้าหมอง
อึกทึก.ลึก.ลั่น..ครั่น.คนอง
จะลั่นกลอง.รองรับ..ดับสุญตา
จึงสยายปีกอ้างว้างให้กางออก
ขย้ำ.ยอก.สรรพสางกลางเวหา
แล้วเหินหาวเข้าฟ้าดำย่ำมายา
ประจัญหน้าท้าทาย..กับสายลม
ข้าตีตัดสะบัดมีดกรีดเป็นสาย
สำแดงลาย..ตวัดผ่า..ม่านฟ้าห่ม
ด้วยฤทธา.อานุภาพ.ดาบอารมณ์
ข้าจะข่ม..ขู่ขาม..ข้าม..สัมมา

ณ.สุสานดับแสงแห่งจันทร์ฉาย
เจตภูติ..อสูรร้าย..จากใจข้า
ฉุดกระชาก..ลากฝัน.อันลวงตา
แล้วนำพา.ขึ้นสู่ลาน..ประหารจันทร์

คืนดับดายคายน้ำค้างอย่างขางขม
หวดหนามคมของลมหนาวเข้าบทฝัน
ครั้งโบยตี..ที่.สุสาน.ประหารจันทร์
จนล่วงลับ.แล้วดับพลัน.สวรรค์ใคร.