ฉันคือเงา(กลบทบุษบงแย้มผกา)

โอเลี้ยง

ฉันคือเงาที่เปล่าเปลี่ยวและเศร้าโศก                 
ฉันคือเงาผู้ไร้โชควาสนา
ฉันคือเงาผู้พลาดหวังเคว้งคว้างมา                          
ฉันคือเงาแสวงหากับรวงรัง
ฉันคือเงาเที่ยวซุกซ่อนบทบันทึก                           
ฉันคือเงานอนหลับลึกของความหลัง
ฉันคือเงาผู้บ้าใบ้ไร้ภวังค์                                        
ฉันคือเงาท่ามชิงชังของเวลา
ฉันคือเงาไร้ที่พัก ณ ที่นี่                                          
ฉันคือเงาต้องหลบลี้อยู่ใต้หล้า
ฉันคือเงาไม่อาจฝันสร้างชีวา                                  
ฉันคือเงาเพลิงอิจฉาเปี่ยมราคี
ฉันคือเงาที่เพียงพบฝันสลาย                                   
ฉันคือเงาวนวุ่นวายกับวิถี
ฉันคือเงาลางเลอะเลือนบนนที                                
ฉันคือเงาหมดแสงสีหลอนหลอกตา
ฉันคือเงาลอยละลิ่วไร้ซึ่งหลัก                                 
ฉันคือเงาไร้เพิงพักให้แวะหา
ฉันคือเงาร้องโหยหวนรวนอุรา                               
ฉันคือเงาถูกสรรค์มาให้ย่ำยี
ฉันคือเงาถูกกักขังห้ามวาดฝัน                                 
ฉันคือเงาห้ามผูกพันวาดแสงสี
ฉันคือเงาห้ามเพาะปลูกลานวจี                                
ฉันคือเงามอดมณีท่ามตะเกียง
ฉันคือเงาสิ้นศักดิ์ศรีให้เชือดเฉือน                           
ฉันคือเงาฟ้าไร้เดือนจนหมดเกลี้ยง
ฉันคือเงาต้องประหารที่รอเรียง                               
ฉันคือเงาลมลอยเฉียงต้องปลิดปลง
ฉันคือเงาแสงตะวันยามมืดค่ำ                                  
ฉันคือเงาฉาบสีดำไม่ประสงค์
ฉันคือเงาซ่อนรังเกียจอย่างเจาะจง                            
ฉันคือเงาเส้นนอกวงปฐพี
ฉันคือเงาถูกบังคับให้ทับสิทธิ์                                  
ฉันคือเงาต้องรอนริบคิดภาษี
ฉันคือเงาต้องเสือกไสลอยลิบลี้                                
ฉันคือเงาปลดวจีปลดราคา
ฉันคือเงาเผลอผันผ่านไม่อาจหลบ                          
ฉันคือเงาห้ามพานพบประสบหน้า
ฉันคือเงาถ่วงเวลาให้เชื่องช้า                                  
 ฉันคือเงาควรไล่ล่าสาดอารมณ์
ฉันคือเงานอกเวหาหลากภูผา                                   
ฉันคือเงาแสนระอาต้องถุยถ่ม
ฉันคือเงาสิ้นศรัทธาไม่เชยชม                                  
 ฉันคือเงาต้องจ่อมจมตลอดกาล
ฉันคือเงาถูกเสริมสร้างมารับผิด                               
ฉันคือเงาคอยสะกิดเจ็บผสาน
ฉันคือเงาที่ถูกทิ้งเพราะหมดลาน                              
ฉันคือเงาห้ามเอ่ยขานยามคร่ำครวญ
ฉันคือเงาบนสายโซ่ตามแต่ถือ                                 
ฉันคือเงาตัวกระบือขาดเสียงสรวล
ฉันคือเงาต้องดึงรื้อมาล่ามตรวน                              
ฉันคือเงาฝาดอบอวลซ่านราตรี
ฉันคือเงาไร้ภาษายากถวิล                                        
ฉันคือเงาไร้กรุ่นกลิ่นให้สุขศรี
ฉันคือเงาถูกปลูกฝังนอกเวที                                     
ฉันคือเงาไร้วลีมาเปล่งเรือง
ฉันคือเงาแสนเหนื่อยล้าปลดความสุข                      
ฉันคือเงาจุความทุกข์ผู้ปราชญ์เปรื่อง
ฉันคือเงาผู้ประสานโรคขุ่นเคือง                              
ฉันคือเงาปลดประเทืองที่ยืนรอ
ฉันคือเงาผิดคนเดียวตลอดชาติ                                  
ฉันคือเงาไม่สะอาดที่เหลือหลอ
ฉันคือเงาอเวจีคิดนั่งวอ                                              
ฉันคือเงาถูกชะลอรอปัดพ้น
ฉันคือเงาต้องคิดจบแต่หมองเศร้า                            
ฉันคือเงาทึบสีเทาไร้เหตุผล
ฉันคือเงาขวางเทพไท้ยามเยี่ยมยล                             
ฉันคือเงาสาบกมลบนโลกนี้
ฉันคือเงาภูตผีร้ายเฝ้ากราบไหว้                                
ฉันคือเงาสูงยิ่งใหญ่กว่ายักษี
ฉันคือเงาพรากอารมณ์ผลาญชีวี                               
ฉันคือเงาสอดเสียดสีบนผิวกาย
ฉันคือเงาน้ำข้นคลั่กชวนสลบ                                 
 ฉันคือเงายามกระทบยากถอนถ่าย
ฉันคือเงานิยามชั่วพาวุ่นวาย                                     
ฉันคือเงาที่วาดว่ายอยากหลีกพ้น
ฉันคือเงาไม่รักดีให้ต้องผลัก                                    
ฉันคือเงาขาดพิทักษ์วิ่งสับสน
ฉันคือเงาเจ็บรอนร้อนต้องอดทน                             
ฉันคือเงาห้ามบ่นบนลานกวี