อยากให้เธอเข้าใจ

คีตากะ

ร่ายอักษราก่อนฟ้าจะเปลี่ยนสี
ณ กาลที่พบกันจนวันสาย
เธอพลาดหวังนั่งเศร้าเหงาเดียวดาย
เรื่องราวหลายสิ่งเก็บช้ำเจ็บทรวง

เพียรเยียวยารักษาแผลดูแลมั่น
แววตาหวั่นหวาดผวาน่าเป็นห่วง
ความระแวงแฝงเร้นเช่นล่อลวง
ไม่พ้นบ่วงความกลัวในหัวใจ

เวรกรรมเก่าเฝ้าตามมาหลอกหลอน
ยามจะนอนยากข่มตาพาหลับใหล
ผูกจิตเจ็บเหน็บหนาวรวดร้าวใจ
เพราะคำใครหนึ่งนั้นเปลี่ยนผันแปร

รักมากไปใจจึงช้ำระกำหนัก
เธอจมปลักกับอดีดรอยกรีดแผล
เพียรหลบหนีชีวิตจิตอ่อนแอ
หวังลืมแค่ความเศร้าจำเมามาย

แต่พอตื่นยิ่งขื่นขมระทมหนัก
ยากยิ่งนักปล่อยวางให้ห่างหาย
แช่แข็งจิตคิดทิ้งยิ่งเปล่าดาย
เธอกลับกลายเย็นชามาเนิ่นนาน

แม้นวันนี้มีฉันนั้นคอยปลอบ
แต่คำตอบอยู่ที่เธอคนเพ้อขาน
เพียงอภัยให้เขาหยุดร้าวราน
คงสมานแผลใจให้หายดี

หากทำยากลำบากแท้แค่มองฉัน
เป็นคนนั้นที่ทำช้ำหมองศรี
เอาเลยเธอเธอเข่นฆ่าพร่าชีวี
ฉันยินดีน้อมรับกับโทษทัณฑ์

เพียงเธอคลายหายเศร้าเช่นเก่าก่อน
นิทรานอนฝันดีมีสุขสันต์
พ้นความหมองข้องติดจิตจาบัลย์
ขอแค่นั้นฉันคนนี้คงปรีดา.....