สุดนภาขอบฟ้า....กว้างไกล เส้นทางเดินของฉันอยู่หน....แห่งใด ปล่อยชีวิตให้....ล่องลอยไป ไร้จุด...จบสิ้น ความหวัง กับ ความฝัน ถูกพันธนาการ......ไว้ด้วย.....ความมืดมน แสนอ้างว้าง..และ..สุดเหน็บหนาว ปวดร้าวเกินที่ใจจะทน เผชิญโชคชะตา...ฝ่าฟันมาหลายแดดฝน มีใครไหม ?.. สักคน! ..จะปลอบใจ สุดห้วงลึกก้นบึ้ง....แห่งใจ คงมีความสดใสของฉัน....เหลืออยู่ อยากให้ใครสักคน....มารับรู้ บอกให้ใจฉันสู้....เพราะเธอจะอยู่.....เคียงคู่ฉัน .........ตลอดไป........
15 ตุลาคม 2550 17:07 น. - comment id 771436
กลับมานานแล้วหรอคะ พิมทำงานก่อนนะค่ำๆๆจะมาต่อกลอนด้วย สบายดีนะคะ
15 ตุลาคม 2550 19:14 น. - comment id 771528
น่าเศร้านะคะ สวัสดีค่ะ รักษาสุขภาพนะคะ
15 ตุลาคม 2550 20:29 น. - comment id 771586
ยามเธอ อ่อนล้า อ่อนไหว ขาดมีใครสักคนจะเข้าใจ ก็ขอแค่ให้มองมาจะได้ไหม แล้วฉันจะเป้น"ใครสักคน" ..... ที่เธอต้องการ
16 ตุลาคม 2550 17:30 น. - comment id 772043
แวะมาเป็นกำลังใจค่ะ.. คงไม่เหงาแล้วนะ! สู้! สู้! ค่ะ... ^v^ *****