กวีแห่งความเศร้า .....

..... นี่คือบทกวีแห่งความเศร้า ... ที่แอบแฝงไว้ด้วยความสุข ........
หากแม้เพียงมีโอกาสได้สัมผัสเธอสักนิด ฉันจะไม่รีรอเลยที่จะคว้า
โอกาสนั้นไว้แม้เพียงเศษเสี้ยวในหัวใจของเธอ ยังคิดถึงฉันอยู่บ้าง ฉันคงมี
ความสุขใจไม่น้อยสายลมแห่งกาลเวลาพัดพาให้เราได้มาเจอกัน รอยยิ้มที่งดงาม
และความสดใสของเธอทำให้หัวใจของฉันตกอยู่ในภวังค์ ..... ฉันเฝ้าฝันไป
ไกล ....แสน .... ไกล ......
ฉันลืมตาตื่นจากความฝัน เพราะความจริงบางอย่างในชีวิตได้ปรากฏ
ตัวขึ้นบางอย่างที่คอยเตือนใจฉันว่า อย่าให้ความรู้สึกอยู่เหนือเหตุผลที่ถูกต้อง
ฉันเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า มนุษย์มักเลือกทำสิ่งที่ชอบมากกว่าสิ่งที่ถูก
ทำไมนะ .... ฉันเฝ้าถามตัวเอง เหตุใดเล่า สายลมแห่งกาลเวลาจึงต้องนำพาเธอ
มาเจอฉัน ฉันคงมิอาจครอบครองเธอได้ ฉันคงทำได้แค่เพียงแอบยิ้มให้เธอจาก
ที่ที่แสนไกลฉันบอกตัวเองไว้เสมอว่า ต้องอยู่ห่างจากเธอเข้าไว้ เพราะฉันคือสิ่ง
ชั่วร้าย ฉันอาจทำให้เธอแปดเปื้อน หรือไม่ ฉันก็อาจทำให้เธอเสียใจ ..
ฉันคงทนไม่ได้ถ้าเห็นเธอเป็นเช่นนั้น แม้แค่เพียงคิด .... หัวใจของฉันก็มิอาจ
ทนได้แล้ว ....
ฉันขออธิฐาน .... ให้เธอสวยงามและมีความสุขอย่างที่เธอเป็นเสมอ
ขอให้เธอมีรอยยิ้ม หากเธอร้องไห้ ก็ขอให้น้ำตานั้นเป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ
หากเธอต้องทุกข์ใจ ขอให้ความทุกข์ใจเหล่านั้นสลายไปด้วยรอยยิ้มของเธอ
ฉันคงทำได้เพียงเท่านี้ เป็นแค่เพียงบางสิ่งที่เธอไม่สามารถมองเห็น ... แต่รู้สึก
ได้ เพียงแค่นั้นฉันก็มีความสุขมากแล้ว ฉันเชื่อมาเสมอว่า ....ความสุขที่แท้จริง
เกิดจากหัวใจที่สวยงามฉันมีหัวใจเช่นนั้นมอบให้เธอแล้ว และนั่นก็คงเพียงพอ
ที่จะบอกได้แล้วว่า ......
ความสุขของฉัน คือการได้เห็นรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุขของเธอ