หรีดรัก

ชีวินมธุรา

 ใบหน้านวล  ซีดขาว  ราวกระดาษ
เคยผุดผาด  ตากลม  งามคมขำ
แฝงรอยยิ้ม  ร่าเริง  เป็นประจำ
กลับดูช้ำ  ว่างเปล่า  เศร้าอาดูร
ภาพอดีต  ปรากฏ  ห้วงความคิด
เสียงร้องหวีด  กรีดร้อง  วิ่งกันวุ่น
ชายหนึ่งนอน  ท่ามกลางคน  ชุลมุน
ทั่วกายขุ่น  ข้นเลือด  ไหลมากมาย
อนงค์นาง  ผวากอด  ร่างนอนนั้น
น้ำตากลั่น  ดั่งน้ำ  หยาดเป็นสาย
แม้จะมี  คนจ้องมอง  หาใส่ใจ
คงหวลไห้  ไขว่าคว้ามา  แนบอกนาง
มิช้านาน  ร่างสั่น  มาดับดิ้น
คำสุดท้าย  ได้ยิน  สุดหมองหมาง
ฉันรักเธอ  เสมอไป  มิคลายจาง
แล้วร่วงพลาง  แน่นิ่ง  สิ้นหายใจ
หยดน้ำตา  ค่อยค่อยหยาด  รดรินร่วง
ในอกกลวง  วังเวง  แห้งเหือดหาย
นับแต่นี้  ต่อกาล  นานเท่าใด
แห่งหทัย  อย่าได้หมาย  มีใครครอง
พวงหรีดดำ  แสนงาม  คำนับศพ
ตั้งจิตพบ  คู่เชย  ร่วมสู่สอง
ถึงชาตินี้  ห่างกัน  ไม่สมปอง
ชาติหน้าคล้อง  ดวงใจ  ทั้งสองรา
ขอวิญญาณ  คนรัก  สู่แดนสรวง
อย่าเป็นห่วง  พุ่มพวง  เลยเชียวหนา
จักซื่อสัตย์  ยึดมั่น  ในสัจจา
กาลเวลา  ผ่านไป  ใจมั่นคง
ถึงจะมี  ชายอื่นใด  ใคร่ปกป้อง
หวังสู่ห้อง  คู่ใจ  ใช่ใหลหลง
เธอผู้เดียว  เท่านั้น  เจตน์จำนง
ตั้งดำรง  เนาว์แนบชิด  สนิทนาน
หฤทัย ขอปิด มิคิดรัก
แม้ว่าสัก  นานแค่ไหน  ในสงสาร
รักคนเดียว รักแท้  ตลอดกาล
รอเพียงพาน เกิดใหม่ ได้พบกัน
**********
ชีวินมธุรา