------------------------------------------------------------------ เพราะเราห่างกันขนาดนี้ ความคิดถึงที่มีคงผ่านไปไม่ถึงโค้งฟ้า พยายามแค่ไหน..ไม่อาจทำได้แม้เพียงสบตา รู้บ้างไหม..ใจของฉัน..อ่อนล้า..เหลือเกิน ดวงดาวที่เคยส่องแสง ริบหรี่..อ่อนแรง..เลือนหายห่างเหิน หรือเพราะน้ำตาทำให้คิดไปว่า... ...แม้แต่ดวงดาวบนฟ้ายังหมางเมิน.. อีกสักกี่วัน..ที่ต้องก้าวเดินอย่างเดียวดาย หรือเป็นเพราะความเงียบงัน จึงทำให้หัวใจหวั่นไหว..ไร้ความหมาย คำขอจากฉันถึงดวงดาวที่พร่างพราย ไม่อาจสมหวังได้..ดั่งใจต้องการ ทุกคืนที่ดวงดาวรับฟัง เธอเป็นตัวแปรสำคัญในคำอธิษฐาน ขอดาวเอาไว้..ขอให้เรารักกันเนิ่นนาน แม้กายเหินห่าง..ขออย่าให้ที่ว่าง..พาหัวใจให้ห่างไป คำขอถึงดาวจะไม่ได้ผล ถ้าหัวใจเราตกหล่น..หลงกลความอ่อนไหว ดาวเป็นแค่พยานของความรักและเชื่อใจ รักษาเอาไว้..ให้คงอยู่ตลอดไป..อยู่ที่เราสองคน ----------------------------------------------------------------- กำลังโดนความไกลเล่นงาน..จนเหนื่อยอ่อน ปลอบตัวเอง..ฟังเพลงปลุกใจ.. ...อดทนเอาไว้..นะเรา... เพราะคนที่อยู่อีกปลายฟ้าบอกไว้ ..จะไปกับเขาได้...ต้องอดทน.. (เลี้ยงหัวใจให้เป็นทหารเข้าไว้...อุอุอุ) อยากถามกลับไปว่า..แล้วเรา"อดทน"พอรึยัง? ---------------------------------------------------------------- ป.ล. ขอบคุณทุกคนที่แวะมาทักทายนะคะ อาจจะไม่ได้ตอบกลับ แต่ได้อ่านทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณมากๆเลย และคิดถึงเพื่อนๆพี่ๆน้องๆเสมอค่ะ
13 กันยายน 2550 23:31 น. - comment id 753695
ดีคะ พระจันทร์ ฯ แวะมาทักทายนะค่ะ ความห่างไกลเป็นอะไรที่น่ากลัวนะ มันเงียบเฟงา ทำให้ใจเราเศร้า ยิ่งคนชิดใกล้อยู่ห่างไกลด้วยแล้ว โอย คิดแล้วเศร้าเลย Black MooN
14 กันยายน 2550 08:46 น. - comment id 753768
ไม่เคยผิดหวังเลยกับบทกลอนของคุณ เพาะมากๆค่ะ
14 กันยายน 2550 09:15 น. - comment id 753805
เลี้ยงหัวใจให้เป็นทหาร อืม เข้าท่าดีนะคะน้องอร
14 กันยายน 2550 11:15 น. - comment id 753874
ถึงตัวไกล ขอให้ใจใกล้
14 กันยายน 2550 12:22 น. - comment id 753931
แม้เป็นความคิดถึงที่ทรมาน แต่ดีกว่าไม่มีเหลือให้คิดถึง มิใช่ ฤา
14 กันยายน 2550 15:29 น. - comment id 754100
ถึงเส้นทางจะห่างไกลกัน แต่หัวใจที่ผูกพันธ์ ไม่จางหายนะค่ะ....
14 กันยายน 2550 15:42 น. - comment id 754122
อย่ายอมแพ้ระยะทางค่ะ...เราทำได้ดีกว่านั้นแน่...