**..อสามี ปรมัง สุขัง..**

bananaleaf

     กลับถึงบ้านค่ำแล้ว           นวลนาง
ไหนจักต้องเร่งสาง               งานบ้าน
กรรมเคยก่อแต่ปาง             หลังก่อน  ฤานี่
มือนิ่มกลับต้องกร้าน            ชอกช้ำ  เหลือใจ
     ทุกวันตื่นแต่เช้า             เตรียมตัว
จัดอาหารลูกผัว                   ก่อนเช้า
ปลุกลูกตื่นแต่งตัว               แล้วนั่ง  ป้อนข้าว
สามีก็เร่งเร้า                       อาบน้ำ  เร็วไว
     อาบน้ำแล้วแต่งหน้า       เขียนคิ้ว
ลูกวิ่งตามตัวปลิว                อย่าช้า
ลูกบอกพ่อเริ่มกริ้ว             แม่แต่ง  ตัวนาน
ไปแต่งเอาข้างหน้า             รถพ่อ  เถิดเอย
     ก้าวขาขึ้นหนึ่งข้าง          บนรถ
รีบออกรถประชด               ให้น้อง
ขาที่อยู่นอกรถ                   หดแทบ  ไม่ทัน
หันขวับดุเสียงก้อง              ล่าช้า  จริงเชียว
     แต่งตัวต่อด้านหน้า        รถพี่
สามีขับเร็วรี่                      ไม่ยั้ง
เบรกรถแต่ละที                 หน้าทิ่ม  หัวตำ
ทาปากเพริดถึงดั้ง             ปวดร้าว  สิ้นดี
     เย็นนี้พี่กลับช้า             ประชุม
งานการเร่งเร้ารุม            ท่วมไท้
โปรเจคใหญ่มาสุม           รับลูก  แทนด้วย
โหนรถกลับเองได้            ใช่มั้ย  แม่คุณ
     รอสามีกลับบ้าน           เที่ยงคืน
ขืนข่มใจสะอื้น                 ร่ำไห้
ประชุมจนดึกดื่น             ไม่เชื่อ  เลยพี่
จำเก็บงำเงียบไว้             หน้าชื่น  อกตรม
     เดินซื้อของบนห้าง       พี่หาย
ยินแว่วเสียงปลายสาย       "..ห่วงน้อง.."
"..คิดถึงอยู่มิวาย.."           เสียงพูด  สามี
จับได้ปัดเสียงก้อง            ไม่รู้  เบอร์ใคร
     คุมโปงโทรค่อนคืน      หาสาว
ใจช่างแสนปวดร้าว          ยิ่งแล้ว
ก็รู้อยู่ทุกคราว                  ตัวพี่  มีกิ๊ก
ทนเพื่อให้ลูกแก้ว            ไม่ร้าง  พ่อเอย
     ดูแลยามป่วยไข้          ทุกคราว
เสื้อผ้าซักจนขาว              หอมฟุ้ง
รับใช้เปรียบดั่งบ่าว          ดั่งทาส  ในเรือน
ไหนจักเรื่องในมุ้ง            ที่ต้อง  ดูแล
     หามีชายใดบ้าง          เล่าเอย
เทิดทูนแม่ทรามเชย       รักแท้
คำน้อยก็มิเคย                เอื้อนเอ่ย  ช้ำชอก
ภักดีเมียยิ่งแล้                บ่ให้  ตรมตรอม
     แสนโชคดียิ่งนัก        รพี
มีสามีแบบนี้                   คงบ้า
ช้ำกายปวดฤดี                บ่ห่อน  เว้นวัน
รพีคงอ่อนล้า                   แค่คิด  ยังสยอง
     อยู่บนคานดีแล้ว         รพีเอย
อย่าไปอยากรู้เลย            จักช้ำ
คนในหน่ายนักเอย          อยากออก  เหลือที่
คนนอกอยากล่วงล้ำ         ใคร่รู้   เหลือเกิน