อนิจจา

โอ้ละหนอ

(แปลง(ล้อ) มาจากกวีนิพนธ์ของท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ ชื่อ "อนิจจา")
        อนิจจาน่าเสียดาย               ฉันทำชีวิตหายครึ่งหนึ่ง
ส่วนที่สูญเสียนั้นลึกซึ้ง                 มีน้ำผึ้งบุหงาลดามาลย์
ครึ่งหนึ่งหลงเหลืออยู่ในอกนี้        สั่นชีวีเสียสะเทือนสะท้าน
ถึงไม่มีโซ่ตรวนพันธนาการ         ก็ทรมานปานทาสจะขาดใจ
อีกครึ่งหนึ่งอยู่ที่พี่ยา                    ทรมาน้องนี้นี่ไฉน
ถึงใกล้ก็อย่างห่างไกล                  ไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน
เสียแรงหญิงรักบริสุทธิ์ซื่อ            พี่มารื้อเรื้อร้างร่างฝัน
ทิ้งให้เทวษหาจาบัลย์                   ที่ไหนนั่นจะหวนคืน
คิดว่าพี่จะถนอมไว้แนบอก          กลับหยิบยกน้องไว้ที่อื่น
แสนเจ็บแสนปวดปูนปืน             พิษมาเสียบเสียวสะอื้นวิญญาณ
ใจพี่อย่างน้ำค้างกลางดึก              ดั่งผลึกเพชรใสไหวสะท้าน
ครู่เดียวก็แตกดับกับดินดาน      ไร้แก่นสารจะหวังมิยั่งยืน
อย่าว่าคำบุราณว่าพรากจากนารี   ลับลี้สามวันพลันเป็นอื่น
นี่ บุรุษชาติอาชาไนยไหนกลับคืน- คำ ให้หญิงช้ำใจ
แค้นชายชิงชังไปทั้งโลก              จะทุกข์โศกเพราะใจชายหรือไฉน
เสียแรงเป็นบุรุษชาติอาชาไนย    ทำหญิงร่ำไห้หล่มล้มจมดิน
จักอัปยศแก่วิญญาณ                    อัประมาณอดสูฤารู้สิ้น
จึ่งตัดใจหลั่งน้ำลงดิน                   จบสิ้นขาดกันจนวันตาย