เพียง…ความทรงจำ

หนูสน

เป็นแค่ความทรงจำย้ำเตือนนัก	
อ้อมกอดอุ่นอบอวลรักสมัครสมาน
เสียงเจื้อยแจ้วจะจ๋าผาสุกสราญ	
ยิ้มชื่นบานรื่นฤทัยในวัยเยาว์
เป็นเพียงเธอเด็กหญิงตัวน้อยน้อย	
ที่รอคอยใครสักคนมาคอยเฝ้า
ความห่วงหาอาทรระหว่างเรา	
มีแต่เพียงความเหงาเคล้าเคียงกาย
เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ฝังจิต		
ที่ใกล้ชิดกว่าญาติมิตรสหาย
อนุสรณ์อยู่คู่ชีวาวาย		
เพื่อให้ใครสักคนหันสนใจ
ขณะใจใคร่ครวญล้วนตามติด	
เกิดคำถามความคิดอันหลากหลาย
อยากจะถามใครคนนั้นพลันมากมาย	
ว่าทำไมจากไกลไม่อาดูร
ทุกข์ร้อนดังสุริยันกลบจันทร์ฉาย	
หนาวเหน็บกายแลใจให้เสียสูญ
ไร้เงาเจ้าของชีวิตลิขิตเพิ่มพูน	
ขอไออุ่นพึ่งพิงอิงกายา
มองดูดาวพร่างพราวนภาผ่อง	
ตามครรลองแลมองจันทร์เจ้าขา
มิได้ขอข้าวแกงแหวนเงินตรา	
หรือช้างม้าเตียงตั่งดั่งชิดชม
หากขอจันทร์เอ๋ยจันทร์ช่วยสักนิด	
กระแสจิตหนุนนำคำสุขสม
ใครมีสุขทุกข์ใดให้ตรอมตรม	
ตามสายลมพัดเป่าให้เบาใจ
ปรารถนาดั่งใจสมประสงค์		
วอนช่วยส่งทุกข์นั้นพลันเลือนหาย
ต้นกำเนิดเกิดมาแห่งเรือนกาย	
โลกกล่าวนามพ่อยิ่งใหญ่ในชีวี
จากเด็กน้อยแสนซนจนเติบใหญ่	
มีเพียงแม่เคียงใกล้ให้วิถี
ผ่านหลายหนาวร้อนฝนจนสิบแปดปี	
เธอคนนั้นคือฉันนี้ที่รอคอย