ถึงเรือนแพ นี้เป็น เพียงไม้ไผ่ แต่ก็ไม่ สะท้าน หวั่นคลื่นไหว มีเพียงฉัน คนเศร้า แสนร้าวใจ เริ่มหวิวไหว เมื่อรักร้าง ห่างทุกที ฉันไม่เข้ม..แข็งเหมือน เรือนไม้ไผ่ เผชิญไป ฝ่าแดดฝน ทนทุกที่ ช่างแตกต่าง กับฉัน หวั่นฤดี ต่อแต่นี้ เป็นเช่นไร ยังไม่รู้ ได้แต่รอ ความหวัง ทั้งริบหรี่ หมดแรงที่ ฉุดรั้ง ให้ฮึดสู้ เธอสิ้นรัก เยื่อใย ไม่เอ็นดู แล้วจะอยู่ ต่อไป ทำไมกัน รักของเรา เหมือนแพ ที่ต้องแตก ต่างย้ายแยก ต่างไป ไม่เหหัน เธอใจร้าย เกินกว่า คืนหากัน เมื่อถึงวัน ต้องไป ไม่หวลคืน.
ไผ่ดำ 19 พ.ค. 2550 14:52 น. - ID 102525 
1079
1
0
19 พฤษภาคม 2550 19:05 น. - comment id 698302
ซึ้งจังค่ะ
19 พฤษภาคม 2550 19:20 น. - comment id 698306
รูปนี้เศร้าจังเลย ..สวัสดีครับน้องนับเดือน ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมเยือนนะครับ>
19 พฤษภาคม 2550 19:25 น. - comment id 698309
เมื่อแพแตกแหลกลาญผลาญรักพัง ทุกความหวังแตกดับยับเยินสิ้น คงเหลือไว้คลื่นน้ำตาซัดบ่าริน แทบด่าวดิ้นหมดลมตรมตามแพ.
19 พฤษภาคม 2550 19:50 น. - comment id 698318
ขอบคุณครับ คุณSalukphin ทีแวะมาทักทาย แล้วก็ต่อกลอนให้
21 พฤษภาคม 2550 19:05 น. - comment id 699325
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
