ท่ามกลางทะเลปั่นป่วน เสียงร้องครางครวญโหยหา ฟ้าครึ้มเมฆฝนบังตา นกน้อยร้างลาจากรัง คอยใครคนหนึ่งกลับมา ทั้งที่รู้ว่าไม่มีหวัง แปลกมั้ยที่ฉันอยู่ได้โดยลำพัง ทั้งที่รู้ว่ายังไม่ลืมเธอ ทะเลบ้าสายฝนหลั่ง ตอกย้ำความเจ็บปวดเสมอ จากนี้ไปที่นี่จะไม่มีเธอ มีเพียงผู้หญิงเพ้อเจ้อเพียงลำพัง หัวใจขึ้นรา สุดทะเล สุดฟ้า สุดความห่วงหา สุดใจ ยิ่งลึก ยิ่งสูง ก็ยิ่งไกล ยิ่งค้นหา เท่าไร ความจริงก็ได้แค่มอง ทะเลสวย ท้องฟ้าใสเหมือนเคย หาดทรายก็ขาวสะอาดเหมือนเก่า เพียงแต่ตะวันดู เหงา เหงา เพราะไม่มีใครคนเก่ายืนอยู่ที่เดิม ทะเล ฟากฟ้า และตะวัน ฉัน เธอ และเขา แค่ผู้หญิงเหงา ไร้ตัวตน
21 เมษายน 2550 11:30 น. - comment id 685463
ทะเลสามารถรักษาหัวใจได้ดีแท้ ผมคนหนึ่งที่ไม่สามารถห่างทะเลไปนาน ๆ ได้ ชีวิตคู่กับทะเลอ่ะนะ
21 เมษายน 2550 12:28 น. - comment id 685486
ขอให้หายเหงาเร็วๆครับ
21 เมษายน 2550 20:25 น. - comment id 685604
คิดถึงทะเลค่ะ เพราะตอนนี้ร้อนมากๆ ไปกระโดดน้ำทะเล คงช่วยได้
21 เมษายน 2550 22:31 น. - comment id 685642
.....ลมล่อง ฟ่องฟ้า จะเป็นไร ทะเล ไฉน ยังไร้คลื่น ชีวิตติด หวานอม ขมกลืน รักชัง มิยั่งยืน ดื่นแปร.....
22 เมษายน 2550 07:15 น. - comment id 685730
แวะมาอ่านกลอนเพราะๆ จ้า แล้วก็อยากไปเที่ยวทะเลมั่ง