ฝนเริ่มตกลงมานอกหน้าต่าง ในห้องช่างหดหู่ดูเงียบเหงา ลมพัดคลอใบไม้ไหวเบาเบา โต๊ะว่างเปล่าคอยเธอให้คืนมา รูปของเธอยังวางข้างหนังสือ ซองมือถือเคยวางอยู่ข้างหน้า กระจกเงาตั้งคู่นาฬิกา กุหลาบโรยไร้ค่าคาแจกัน เหมือนหนังสือที่อ่านกันไม่จบ เราอาจพบกันได้แค่ในฝัน อยากขอโทษที่ไม่เข้าใจกัน แต่โอกาสเหล่านั้นมันไม่มี ทะเลาะเป็นว่าเล่นเมื่อเห็นหน้า ถ้าสายตาสบกันต้องหันหนี ไม่ว่าใครก็ใครออกไปที จนวานนี้เธอมาอำลาไป เธอยังยิ้มให้ฉันเหมือนวันเก่า มาเก็บเข้าเก็บของแล้วร้องไห้ ฉันไม่รู้ดีใจหรือเสียใจ จนเธอเดินจากไกลจึงได้รู้ เมื่อความเหงาก่อตัวไปทั่วห้อง เมื่อเผลอมองใจหายเธอไม่อยู่ มันปวดร้าวแค่ก้าวผ่านประตู เพิ่งจะรู้ใจฉัน...มันรักเธอ
ฤทธิ์ ศรีดวง 19 เม.ย. 2550 22:40 น. - ID 101315 
1468
5
0
20 เมษายน 2550 04:21 น. - comment id 684805
คิดถึงเธอเสมอมากว่าจะรู้ เธอไม่อยู่เสียแล้วแก้วตาฉัน โต๊ะที่ว่างข้างเตียงเมียงมองครัน รูปเธอนั้นอยู่เก่า..เศร้าหัวใจ อิอิ..ไม่ทุ่งก็ได้เนาะ แบบว่าคนเก่งนะ แต่งแบบไหนก็ได้..อิอิ
20 เมษายน 2550 07:19 น. - comment id 684820
มันทั้งเศร้ามันทั้งเหงามันทั้งเจ็บเลยล่ะงานนี้หน่ะ
20 เมษายน 2550 11:01 น. - comment id 684951
นึกภาพตามได้เลยค่ะ ชอบจังเลย
20 เมษายน 2550 16:02 น. - comment id 685137
20 เมษายน 2550 16:24 น. - comment id 685161
=ชอบชื่อคุณจังนิ.. แวะมาอ่านกลอนครับ...
23 เมษายน 2550 09:58 น. - comment id 686309
คนเราจะรู้ค่าของสิ่งที่รักก็เมื่อต้องสูญเสียมันไปขอจนหันมองคนที่อยู่เคียงข้างคุณแล้วคิดว่าคุณทำอะไรดีๆเพื่อเขาบ้างหรือเปล่า
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
