ไม่อยากเอ่ย บอกเธอว่า ฉันคิดถึง เพราะใจหนึ่ง ยังเจ็บช้ำ ซ้ำไม่หาย ถึงอยู่ห่าง เจ็บไม่จาง ยังไม่คลาย แต่หัวใจ ก็ยังรัก ภักดีเธอ ทั้งที่เธอ ไม่เคยรู้ ไม่เคยเห็น ว่าฉันเป็น คนที่รัก เธอ...เสมอ แม้ห่างไกล สายตาฉัน ยังเห็นเธอ รอเสมอ เมื่อไรเธอ จะสบตา ฉันอาจเป็น คนที่ผ่าน ในชีวิต เพียงน้อยนิด เธอไม่เคย หันมองหา รู้ทั้งรู้ ยังรอคอย เธอมองมา เมื่อไรหนา เธอจะรู้ ฉันอยู่รอ...
6 เมษายน 2550 14:06 น. - comment id 680904
ทำไมไม่บอกไปเลยว่ารัก จะได้ไม่ต้องแอบ อยากแบ่งปันประสบการณ์ของตัวเอง เพราะเป็นคนชอบทำบุญ เนื่องจากวันหนึ่งได้ไปแถวท่าน้ำศิริราช และบังเอิญผ่านไปพบกับ ชายพิการขาลีบ คนหนึ่ง ใส่เสื้อเหลือง (เราจะทำความดีเพื่อในหลวง) แขวนป้ายบอกว่าเป็นคนพิการ ยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า ร.พ.ศิริราช ใกล้กับท่าน้ำ ขาของเขาเดินไม่สะดวก ต้องใช้ไม้เท้าคอยค้ำยันพยุงร่างเวลาเดิน เขาบอกกับเราว่า "มาโรงพยาบาลมีเงินติดตัวมานิดหน่อยและจ่ายค่ายาไปหมดแล้ว ตอนนี้หิวข้าวแต่ไม่มีเงินจะซื้อข้าวกิน ขอเงินซื้อข้าวกินได้ไหมครับ" เราบอกว่า "ได้ เดี๋ยวจะพาไปกินข้าวที่ร้านอยากกินอะไรล่ะจะซื้อให้" ชายพิการกลับปฏิเสธความปรารถนาดีของเรา เราก็เลยงง?? ก็ไหนว่าหิวข้าวแต่ไม่มีเงินซื้อข้าวกิน พอเราจะซื้อให้กลับปฏิเสธเฉยเลย ทำให้เรารู้ว่าเขาไม่ได้ลำบากจริง แต่เขาอาศัยความพิการและนิสัยขี้สงสารของชาวบ้านมาหากินหลอกขอเงิน ต่อมาอีกหลายวันเราไปเดินแถวท่าน้ำศิริราชอีก เราก็ได้พบกับชายพิการคนนี้ กำลังคุยกับเจ้าของร้านโทรศัพท์แถวท่าน้ำ เขาเอาโทรศัพท์ออกมาอวด เราเห็นแล้วโอ้โห! ใช้โทรศัพท์มือถือหรูและแพงกว่าของเราอีก เราทราบภายหลังว่าชายพิการคนนี้ยังคงทำมาหากินอยู่แถว ๆ โรงพยายาบาลศิริราชทุกวันด้วยการโกหกว่าไม่มีเงินซื้อข้าวบ้าง ไม่มีเงินค่ารถกลับบ้านบ้าง ดังนั้น จึงขอเตือนเพื่อน ๆ ว่าบางทีความสงสารคนพิการของเราซึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่ต้องเลือกพิจารณาในการช่วยเหลือเขาสำหรับคนที่ลำบากจริง ๆ การให้เงินไม่ควรให้เพื่อตัดความรำคาญหรือเห็นว่าสะดวกไม่ต้องเสียเวลา แต่ควรให้ในสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ เช่น หิวข้าวก็ซื้อข้าวให้กินเลยจะดีกว่า
6 เมษายน 2550 22:35 น. - comment id 681018
การได้แอบรักใครมีทั้งสุขและทุกข์ค่ะ..
28 เมษายน 2550 00:17 น. - comment id 688579
ถึงRep1 การไม่บอกเค้าว่ารักในบางครั้งอาจจะดีกว่า