..............ถึงฟ้าดินสิ้นแหลกแตกสลาย ยังไม่คลายรักพี่ที่ห่วงหา ฟ้าถล่มทะเลแห้งลงพริบตา ใช่จะมาพรากรักไปจากเรา ถึงแผ่นดินจะแยกแตกสะบั้น ใจน้องนั้นจะมั่นคงดังขุนเขา ไม่มีใครใกล้ร่างนางนงเยาว์ และขอเอาสัตย์ซื่อถือวาจา เป็นคำพูดพิสูจน์ถึงความรัก ก่อนพี่จักจากนาง เข้าศึกษา บินห้ามถิ่นแดนไทยไปไกลตา เป็นเวลาสองปี ที่ให้คอย กาลเวลาหมุนไป ใจที่รัก มอบอกหัก ให้พี่ที่เหงาหงอย ยึดสัตย์ซื่อถือรักหวังรอคอย ใจดวงน้อย ต้องแตกแยกเป็นทาง เจ้าช่างลืมสัญญาต่อหน้าฟ้า อายวาจา ที่พูดออก บอกผีสาง ว่าจะมั่นคงรักไม่แยกทาง กายของนาง จะไม่ให้ใครชม ลมเอ๋ยลม ลมฟ้า ข้ามากราบ บอกท่านทราบสาบานฉันมาถอน อย่าให้นางต้องโทษเถิด ลูกไหว้วอน ห่วงงามงอน ตอนนางจากอยากโชคดี มีอาญาใดใด ในดินฟ้า โปรดอย่ามาทำร้าย แม่สมศรี ข้าขอถอนสัญญา ตามวจี จงอย่ามีโทษฑัณต่อกันเลย
3 เมษายน 2550 08:32 น. - comment id 679474
วจีใยใคร่ครวญชวนให้รัก ให้จมปักรักนี้มีสีสัน อยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวอยู่ทุกวัน มีเธอนั้นสี่สิบหยิบเทลง.... แวะมาแซวเล่นคับ
3 เมษายน 2550 08:55 น. - comment id 679509
ตอบ พงษ์ศักดิ์ สิงห์ขจร วจีนางนารถน้องบอกว่ารัก ใจเป็นยักษ์ รักเป็นมาร ประสานเสียง คำเอื่อนเอย บอกรักเพราะสำเนียง แต่เป็นเสียง มัจจุราช พิฆาตกัน ขอบคุณนะครับที่มาอ่านกลอนกวีบ้านไร่
3 เมษายน 2550 16:15 น. - comment id 679718
เป็นคนดีจริงๆค่ะ..มีกี่คนที่เป็นคนมีน้ำใจแบบนี้..
3 เมษายน 2550 21:18 น. - comment id 679859
:) แวะมาอ่านแม้ไม่เคยจะสัญญา ..สักคำ.. ก็เราเพื่อนกันนี่นา...
3 เมษายน 2550 21:35 น. - comment id 679867
:)
21 กันยายน 2550 11:32 น. - comment id 757281
มาอ่านเหมือนกันเพราะฉันเคยสัญญา แวะมาอภัยกวีบ้านไร่กับเรื่องที่.....