ละอายใจ

ใบคาน

ฉันพยายามรักษา ค่ารักไว้
ให้ตราตรึง ตราใจ ในรักนั้น
ยอมเสียสัตย์ บัดสี เพื่อมีกัน
ต้องกัดฟัน ประคอง สองเรามา
เธอก็ยอมเสียหน้า เพื่อค่ารัก
ทนจมปรักหนักข้อ ครหา
ยอมเป็นคน ที่สาม ตามน้ำตา
เพื่อบูชา คำรัก ประจักษ์ใจ
คอยประคองสองเรา ให้เข้าที่
เจ็บทุกที ที่เรา ไม่เอาไหน
รักเปราะบาง อย่างเรา เอาอย่างไร
พออ่อนไหว นิดหน่อย ก็คล้อยตาม
ทนหกล้มก้มคลานมานานนัก
จนเห็นรัก เห็นใจ ไม่เหยียดหยาม
ลิ้นกับฟัน ธรรมดา ไม่หาความ
พอลุกลาม เราก็  ง้อกันลง
แต่รักเรา ผ่านมา มีค่าแฝง
มีกำแพงบางอย่าง ขวางให้หลง
เธอเหมือนรัก แต่ใจ ไม่พะวงค์
เหมือนกับงง คุณค่า ไม่อาวรณ์
ถามว่ารัก ตอบได้ ใช่เธอรัก
แต่ถ้างาน หนักหนัก ทิ้งรักก่อน
ถ้ามีมิตร ติดมาก ก็จากจร
ไม่เดือดร้อน ไม่โทรหา หายหน้าไป
ไม่ยอมตอบคำถาม ยามหมิ่นเหม่
เหมือนเป็นคน เจ้าเล่ห์ เกวให้ไหว
ถามว่ากินข้าว ลับลับ นั่งกับใคร
ตอบไม่ได้ ทำไม ไม่อธิบาย
เถอะถึงจะอยู่ กับมือที่สาม
ตอบคำถาม ก่อนใหม จะได้หาย
นี่โทรใหม่ไม่รับ เหมือนกลับกลาย
ไม่ให้ชายเข้าใจผิด หมดสิทธิ์เธอ
คนอย่างเธอ มีหรือหลีก ปลีกไม่ได้
ขอแค่มา คุยสาย ให้หายเพ้อ
ฉันเป็นแฟน "เป็นแฟน" แค้นจริงเออ
ถ้าเป็นหมา มาเสนอ เออไม่ว่า
จะเลิกกันทำไม ไม่บอกกัน
ทำลึกลับ อย่างนั้น มันหมดค่า
ดูถูกฉัน เหมือนชาย ไร้ราคา
ผิดหวังกับ กาลเวลา รักษาเรา
มีอะไรกันหนักหนา
คนรักกัน ปีกว่า ไร้ค่าเปล่า
ต้องปิดบัง ไม่ได้น่ะ จะตายเอา
มันสำคัญ ไม่เบา เท่านั้นเชียว
เธอก็เป็นเสียอย่างนี้ ที่ไม่แคร์
ฉันยอมรับว่าแย่ แลหลายเที่ยว
คงหมดใจ ใฝ่รอ เพียงข้อเดียว
ขอเด็ดเดี่ยว แค่นี้ จบทีเธอ
จะได้ไม่ต้องโทรหา เป็นบ้าหลัง
ไม่ต้องคอยระวัง เธอพลั้งเผลอ
ได้ไม่ต้องคอยแคร์ แม้ไม่เจอ
ปล่อยเถิดใจ อย่าเพ้อ ละเมอลวง
ที่เขียนกลอนมากข้อ ขอระบาย
มันแน่น อก ลูกผู้ชาย จนหายห่วง
คงไม่ฟังเธออีกแล้ว แม่แก้วกรวง
และไม่ถ่วงเธอไว้...ละอายใจ