เดินเดียวดาย ปลายทาง ที่ข้างหน้าสุดสายตา หาใคร ก็ไม่เห็นทางสายเปลี่ยว ปลายแดน แสนเยือกเย็นด้วยจำเป็น ต้องอยู่ สู้ความจริง สุดทางนี้ มีใคร ที่ไหนหรือจะยุดยื้อ ตัวตน พ้นทุกสิ่งแม้มีเพิง พำนัก ขอพักพิงอย่าทอดทิ้ง เหมือนไร้ หมดไมตรี มองข้างหน้า ฟ้าดำ ใกล้ค่ำแล้วยังไร้แวว จุดหมาย แห่งไหนนี่จึงเหน็บหนาว ร้าวรวด ปวดฤดีก็ยากที่ จะหวัง ว่ายังคง แสงริบหรี่ ที่ปลาย ทางสายนั้นเป็นเพียงฝัน ลางลาง อย่างเศษผงสองเท้ายัง ย่ำย่าง บนทางตรงพบป่าดง ก็หมายว่า จะฝ่าฟัน
4414
1
1
หน้าส่วนตัว
